Ik beken: ik ben zo'n ergerlijke moeder die haar kind het liefst eeuwig klein zou willen houden. Het ouderschap zit vol momenten waarop je je kind moet loslaten en laat dat nu net niet mijn sterkste kant zijn. Ik heb het al meermaals gevoeld, die tegenzin voor verandering. Toen ik moest stoppen met borstvoeding geven (omdat het door al dat bijten gewoonweg voor niemand nog aangenaam was), de dag waarop mijn zoontje niet meer in mijn armen in slaap wou vallen (of lekker knus op mijn buik), de dag waarop hij minder knuffels nodig had en mij met een demonstratief "laat me nu lekker spelen" gebaar wegduwde, ... Eigenlijk begon het al bij die eerste huilbui, op het moment dat ik mijn kleintje uit mijn buik de wereld in geduwd had en de letterlijke verbondenheid tussen ons verbroken werd. Je kindje loslaten, I guess it comes with the territory. Maar dat het zo'n opgave ging zijn, dat had ik niet verwacht.
Zo ben ik in een complete staat van ontkenning wat de naderende verjaardag van mijn zoontje betreft. Eind deze maand wordt hij een jaar. Eén jaar al!!! Heb ik hem niet nog maar pas uit mijn baarmoeder geperst? Heb ik hem niet net voor het eerst in mijn armen gehouden en dat broze lijfje tegen mij gedrukt? Ik weet nog goed dat hij zichzelf amper een uur kon wakker houden en na het drinken aan de borst als een blokje in slaap viel, knus in mijn armen. Dat moet ik intussen niet meer proberen. Als hij tien minuten rustig op mijn schoot mee tv kijkt, is het al veel. (En het lijkt eerder een straf voor hem te zijn dan dat hij geniet van het knuffelmoment met mama.)
Ik merk ook dat ik mensen altijd corrigeer wanneer ze zeggen dat mijn zoontje al bijna een jaar is. "Euhm, hij is nog geen jaar, hij wordt eind deze maand een jaar. Nu is hij nog 11 maanden oud." (Muggenzifter.) Alsof die paar weken het verschil maken tussen mijn kleine baby en mijn al veel te grote jongen.
Onze kleine man slaapt trouwens nog steeds bij ons op de kamer. Ik had dat niet verwacht. Voor hij geboren was, wou mijn man hem zelfs geen half jaar bij ons op de kamer laten, maar het bleek gewoon veel praktischer met een baby die niet doorslaapt (lees: vaak slecht slaapt) en borstvoeding kreeg. Ook nu hij de fles krijgt (al enkele maanden) (ja, ook nog 's nachts) en tussendoor wakker wordt, hebben we ervoor gekozen om hem bij ons op de kamer te houden. (Met menig fronsende blikken van buitenstaanders tot gevolg. Blijkbaar is dit not done.) Maar niets zo gemakkelijk als je maar even om te moeten draaien en gauw die tut in zijn mond te steken.
Stilaan merk ik echter dat we elkaar wakker maken/houden en dat we ons met deze slaapsituatie geen plezier meer doen. Mijn man was nu al een aantal weken van die mening, maar als een overbeschermende mama heb ik de boot zo lang mogelijk afgehouden.
Stilaan merk ik echter dat we elkaar wakker maken/houden en dat we ons met deze slaapsituatie geen plezier meer doen. Mijn man was nu al een aantal weken van die mening, maar als een overbeschermende mama heb ik de boot zo lang mogelijk afgehouden.
Intussen heeft de wederhelft laten weten dat de baby toch wel eens naar zijn eigen kamer moet en dat binnen een paar dagen, als de grote man terug thuis is. Die blik en toon ken ik: gedaan met uitstellen. Ik kan mijn man geen ongelijk geven (anders zou ik dat wel doen) maar het zal toch met een bang hart en veel tegenzin zijn. Dus geniet ik nu nog extra van de zachte ademhaling naast mij in dat kleine bedje, die guitige lach als ik me 's morgens omdraai en het knuffelmoment voor we opstaan. Voelt als een veel te snel gekomen einde aan een heerlijk maar tevens ook zwaar tijdperk.
Vinden jullie dat makkelijk, je kindje loslaten? Of wordt het misschien makkelijker als ze groter zijn? (Ik hoop het.)
Vinden jullie dat makkelijk, je kindje loslaten? Of wordt het misschien makkelijker als ze groter zijn? (Ik hoop het.)
Follow my blog with Bloglovin
