We weten allemaal dat ons leven onherroepelijk zal veranderen van zodra er kinderen zijn. En toch heb ik me door de impact hiervan laten verrassen. Een tijdje terug schreef ik dat ik al enkele weken door een dipje ging. Wat er juist mis was, daar kon ik de vinger niet opleggen. Ik wist dat het de samenloop van kleine dingen was, maar pas na jullie reacties besefte ik waar de kern van het probleem lag: mijn leven is 16 maanden geleden drastisch veranderd en ik bleef halsstarrig vasthouden aan een leven dat nooit terug zou komen. Dus moet/moest ik een rouwproces door om eindelijk tot een soort van aanvaarding te komen en een nieuw evenwicht te vinden waar ik me gelukkig bij kon voelen.
 |
| Bron: www.psychologytoday.com |
Kübler-Ross onderscheidt 5 fasen in een rouwproces. Of het nu gaat om de dood van een persoon of huisdier, het einde van een relatie of vriendschap, het los moeten laten van een bepaald beeld of zoals in mijn geval van een bepaalde levensstijl. Deze fasen moeten we door (niet persé in chronologische volgorde) om met die nieuwe situatie te leren omgaan.
Fase 1: Ontkenning. “Zo veel is er toch niet veranderd?!”
16 maanden geleden werd de kleine man geboren en ik hoor mezelf nog tegen mijn man zeggen dat de verandering minder groot was dan ik dacht. Ook maakte ik mezelf geregeld wijs dat de verandering slechts tijdelijk zou zijn (18 jaar of meer is wel een heel lange tijdelijk) en gebruikte dat eerder als excuus om me niet volledig aan de nieuwe situatie te moeten aanpassen. Geregeld schoof ik de zorg voor de baby en later de peuter af op de wederhelft in een soort wens om even opnieuw waarlijk kinderloos te zijn. Om verder te kunnen leven in de waan dat ik nog gewoon Ann was in plaats van 'mama Ann'.
Die momenten van even zonder de kleine man te willen zijn, waren het probleem niet. Mijn motieven, daar wrong het schoentje.
Die momenten van even zonder de kleine man te willen zijn, waren het probleem niet. Mijn motieven, daar wrong het schoentje.
Ik merkte meer en meer een halsstarrig vasthouden aan gewoonten uit het pre-kids tijdperk. Zoals het 's avonds gezellig een uurtje voor tv zitten voor ik onder de wol kroop. Een maand of twee geleden werd dat echt onhoudbaar. De kleine man ging nu samen met ons slapen dus de momenten met z'n twee voor de tv werden noodgedwongen afgeschaft. Het was op tijd gaan slapen en overdag mens zijn, of langer opblijven voor dat tv-moment en zombie blijven. Ik koos het eerste.
Fase 2: Onderhandelen. “Ik zorg al twee weken alleen voor hem, ik verdien dan toch...”
Deze fase ging hand in hand met de eerste. Om het goed te praten dat ik de zorg voor babyzoon regelmatig van me afschoof, had ik een mooi arsenaal aan argumenten. Daarmee kon ik de wederhelft lekker emotioneel chanteren. Mijn man kwam echter thuis van twee weken werken en had ook nood aan rust. Die botsende verlangens zorgden geregeld voor strubbelingen.
Maar naarmate de zoon groter werd, liet hij zich niet zo maar opzij schuiven. Mama zorgde al twee weken voor hem, dan kan het toch niet dat zijn hoofdverzorger het vervolgens twee weken geregeld 'laat afweten'?! De kleine man vroeg om consequent te zijn. Hij had nood aan een mama die er altijd is.
Fase 3: Boosheid. “Laat me nu toch eens gerust!”, “Wil je nu wel eens met je zoontje bezig zijn?"
De kleine man kon er niet mee om als ik me terugtrok in cyberspace. (Noemen ze dat eigenlijk nog steeds zo?) Het was vooral in mijn schrijven en mijn blog dat ik van het mama zijn kon vluchten. Maar van zodra mama aan de laptop zat, kwam er een ventje aan mijn been staan: “Mumumum...” Ik kon me daar zo in storen. Ook aan de grote man die niet leek in te grijpen en zich volgens mij niet voldoende met de zoon bezig hield.Ik was me echter niet bewust van de eigen onvervulde behoeften die ik op mijn wederhelft projecteerde. Ik wist dat de kleine man één van ons nodig had (bij voorkeur mama) en omdat ik diegene niet wou zijn, moest mijn man die rol vervullen. Als mama had ik de behoefte om in te spelen op de aangevoelde verlangens van mijn kind, maar in plaats van hier zelf gehoor aan te geven, schoof ik de verantwoordelijkheid door.
De spanningen met de wederhelft namen toe en ik begon me slechter en slechter te voelen bij de momenten dat ik me mentaal van de kleine man afsloot. Alsof ik hem in de steek liet. Gewoon omdat ik even veel wou blijven schrijven en therapie geven als voor het mama worden. Ik wou wel thuismama zijn, maar tegelijk kon ik mijn oude leven niet opgeven.
Fase 4: Verdriet. “Het probleem van de halve engagementen.”
Ik voelde pijn. Om de spanningen in mijn relatie, om het leven dat ik miste, om de momenten dat ik mijn zoontje in de steek liet... Alles kwam samen. Ik kreeg het gevoel dat ik te veel wou en daardoor niets nog echt goed deed. Ik wou een bloeiende blog, een cursus volgen, nog wat schrijven voor een andere blog, veel therapie geven, even betrokken blijven in de organisatie waar ik vrijwillerswerk doe, ik wou tijd voor mezelf, tijd voor mijn relatie en een goede mama zijn. Maar niets liep zoals het moest. En dus volgde een crash.Fase 5: Aanvaarding. “Kiezen is winnen.”
Ik ging op zoek naar een nieuw evenwicht. Ik leerde dat ik te veel wou doen, te veel hetzelfde wou blijven doen als voor het mama zijn. Er is een groot verschil tussen weten dat het ouder worden een groot en tijdrovend engagement is of eraan toegeven. Ik bleef er als een gek tegen vechten.
Dus zette ik mijn engagementen op een rijtje en maakte een hiërarchie. Wat is er het meest belangrijk? Ik zette er de filter op en hield die dingen over waar ik volledig voor wou gaan: het opvoeden van mijn zoon, het onderhouden van mijn relatie, af en toe therapie geven en schrijven als hobby. Om tijd te hebben voor dat laatste moest ik leren aanvaarden dat ik hier andere hobby's voor opzij zou moeten zetten zoals series en films zien. Maar om toch enige vorm van ontspanning te hebben na een schrijfsessie, ben ik terug beginnen lezen. Iets dat ik kan doen als de kleine man al lekker naast mij in het grote bed slaapt.
Er is dus een kleine, maar belangrijke shift gekomen in hoe ik mijn dagen indeel en bepaalde engagementen heb ik laten varen. Voor degene die ik naast het mama zijn nog wel wil onderhouden, is vooral plannen heel belangrijk. Maar het meest ingrijpende is misschien wel dat ik het ouderschap terug meer als mijn hoofdactiviteit ben gaan zien en de rest als (ook wel belangrijke) zij-activiteiten.
Wat me enorm is bijgebleven is de reactie van Sopdet Si van Keep it Sweet and Simple. Ze vertelde dat ze overspoeld door de vele engagementen al eens op de resetknop durft drukken en wat dan overblijft is vooral veel zin om tijd met de dochter door te brengen. En dat is inderdaad wat er voor mij ook het meeste toe doet. De tijd nemen voor mijn kleintje en hem groot zien worden. En stilaan komt er dan wel terug meer tijd voor al die andere dingen die ik nu even voor hem terugschroef.
Voor het eerst voel ik echt dat life as we know it daadwerkelijk gedaan is, maar door de aanvaarding van dat ene simpele feit kan ik genieten van het leven zoals het nu is. En daar heb ik mij een enorm schoon cadeau mee gedaan. Dus als mijn zoontje nu aan mijn been staat terwijl ik aan het schrijven ben, geef ik hem een stevige knuffel en steek mijn neus nog eens in zijn zachte haardos.
