Mijn excuses voor de niet zo positieve posts de laatste week, maar het gaat even niet zo geweldig goed met mij. Ook niet slecht. De tijden dat het echt slecht met me kan gaan zijn gelukkig voorbij, maar beter heb ik me al wel gevoeld. Waneer ik erover nadenk, zijn het een hoop kleine dingen bij elkaar die ik momenteel zoals Atlas als een last op mijn rug draag. (Niet toevallig heb ik al dagen pijn in mijn schouders en nek.) Een hoopje Annwereld bestaande uit verschillende continenten:
Het weemoedige continent
Vorige maandag is mijn man terug vertrokken en zoals altijd is de eerste dag van zijn vertrek een mindere dag. Dan loop ik iets weemoediger rond en heb ik eerst een goede nachtrust nodig voor ik er opnieuw tegen kan. Maar die bui die normaal vanzelf weer overwaait, is nu blijven hangen. Of misschien zijn het de spanningen die er de laatste dagen tussen mijn man en ik waren.
Het foute jongen/man continent en het continent van de zeldzame gestolen momenten
Het weemoedige continent
Vorige maandag is mijn man terug vertrokken en zoals altijd is de eerste dag van zijn vertrek een mindere dag. Dan loop ik iets weemoediger rond en heb ik eerst een goede nachtrust nodig voor ik er opnieuw tegen kan. Maar die bui die normaal vanzelf weer overwaait, is nu blijven hangen. Of misschien zijn het de spanningen die er de laatste dagen tussen mijn man en ik waren.
Het foute jongen/man continent en het continent van de zeldzame gestolen momenten
Verder ben ik de afgelopen weken een serie uit de oude doos aan het zien: The Gilmore Girls. Over een mama en een dochter in een klein Amerikaans dorp. Vol gevatte dialogen, humor en de nodige portie liefde en drama. Ik denk dat ik ongeveer 16 jaar was toen ik voor het eerst naar deze reeks keek. Ze wordt dus volledig met mijn eigen intense tienerjaren geassocieerd.
Er is een personage dat altijd al een gevoelige snaar bij mij kon raken: Jess, de stoere, onbereikbare, net iets te foute jongen die er zo goed uitziet. En net zoals 11 jaar geleden ben ik down dat hij uit de reeks gaat. Op een dag neemt hij de bus en verlaat hij het stadje, zonder afscheid te nemen van zijn vriendin in de serie. Mijn puberhartje bloedde en het hart van de volwassen vrouw is er blijkbaar nog steeds niet immuun voor. (Ik weet dat dit extreem belachelijk moet klinken, maar er zit meer achter. Bare with me.)
Natuurlijk spreekt het hele gebeuren mij om een bepaalde reden aan. Welke reden? Daar kan ik mijn vinger niet goed op plakken. Het “verlaten zonder afscheid te nemen" komt dicht in de buurt van mijn jeugdscenario waarin mijn vader op een dag gewoon weg was. (Je zou toch denken dat een mens daar na 25 jaar bijna over is. Dat is ook zo, maar een gevoelige plek blijft het wel.) Zou dat meteen ook verklaren waarom een deel van mij altijd die aantrekking voelde tot verkeerde jongens?
Zelfs mijn man was in het begin “fout”. Hij was helemaal niet in staat tot het hebben van een relatie. Een hand geven in het openbaar was al een hele opdracht. Mijn sms’jes beantwoordde hij vaak niet. Ik hoorde amper iets van hem. Het leek vaak alsof ik zijn lief niet was. Toch is het allemaal goed uitgedraaid. De foute jongen werd de juiste man. Een echte gezinsman die goed is voor ons… maar een deel van mij mist hoe het vroeger was. Niet dat ik terug slecht behandeld wil worden (absoluut niet), maar die onweerstaanbare aantrekkingskracht in het begin van een relatie, die kan ik zo missen. Iemand gewoon moeten hebben. Hier en nu.
Er is een personage dat altijd al een gevoelige snaar bij mij kon raken: Jess, de stoere, onbereikbare, net iets te foute jongen die er zo goed uitziet. En net zoals 11 jaar geleden ben ik down dat hij uit de reeks gaat. Op een dag neemt hij de bus en verlaat hij het stadje, zonder afscheid te nemen van zijn vriendin in de serie. Mijn puberhartje bloedde en het hart van de volwassen vrouw is er blijkbaar nog steeds niet immuun voor. (Ik weet dat dit extreem belachelijk moet klinken, maar er zit meer achter. Bare with me.)
Natuurlijk spreekt het hele gebeuren mij om een bepaalde reden aan. Welke reden? Daar kan ik mijn vinger niet goed op plakken. Het “verlaten zonder afscheid te nemen" komt dicht in de buurt van mijn jeugdscenario waarin mijn vader op een dag gewoon weg was. (Je zou toch denken dat een mens daar na 25 jaar bijna over is. Dat is ook zo, maar een gevoelige plek blijft het wel.) Zou dat meteen ook verklaren waarom een deel van mij altijd die aantrekking voelde tot verkeerde jongens?
Zelfs mijn man was in het begin “fout”. Hij was helemaal niet in staat tot het hebben van een relatie. Een hand geven in het openbaar was al een hele opdracht. Mijn sms’jes beantwoordde hij vaak niet. Ik hoorde amper iets van hem. Het leek vaak alsof ik zijn lief niet was. Toch is het allemaal goed uitgedraaid. De foute jongen werd de juiste man. Een echte gezinsman die goed is voor ons… maar een deel van mij mist hoe het vroeger was. Niet dat ik terug slecht behandeld wil worden (absoluut niet), maar die onweerstaanbare aantrekkingskracht in het begin van een relatie, die kan ik zo missen. Iemand gewoon moeten hebben. Hier en nu.
Nu zijn het enkel schaarse gestolen momenten tussen alle vuile luiers en babypapjes door. Als het me lukt om mijn hoofd uit te schakelen en te vergeten dat de baby elk moment kan wakker worden tenminste. Ideale omstandigheden om goede seks te hebben zijn er als ouder niet vaak meer. Wachten tot de baby gaat slapen, voor de nacht dan, kan je ook doen. Maar tegen de avond ben je zelf zo moe dat tegen elkaar ploffen in de zetel alle intimiteit is die je nog aankan. Om maar te zeggen dat ik de beginjaren soms mis.
Het oude continent van de innerlijke criticus en het nog oudere continent van het zinvolle bestaan
En dan is er ook die innerlijke criticus die weer is opgedoken en zich verspreid als een kanker over mijn hele lijf. Mij dwingend om alles in vraag te stellen. Het begon bij mijn blog, waar ik jullie al volop over verteld heb, en het gaat verder tot wederom het geven van therapie, mijn relatie, mijn leven, …
En dan is er ook die innerlijke criticus die weer is opgedoken en zich verspreid als een kanker over mijn hele lijf. Mij dwingend om alles in vraag te stellen. Het begon bij mijn blog, waar ik jullie al volop over verteld heb, en het gaat verder tot wederom het geven van therapie, mijn relatie, mijn leven, …
Ik ben thuismama. Vertaling: het huishouden is een groot deel van mijn job. Een job die velen, waaronder ook ik, stiekem minderwaardig vinden. Wie kuist, wast of stofzuigt er nu graag? De vraag: “Is dit wat ik met mijn leven wil doen?” is niet veraf. Nee, ik wil ook schrijven en mensen helpen, maar dat ben ik intussen aan het doen! Wat is er dan mis? Aaargh!
Het lijkt allemaal niet genoeg…
Dus zit ik in een kleine crisis en de deur om hier weer uit te stappen, staat voorlopig nog niet op een kier. Of de kier is er, maar ik kan ze nog niet zien. Begrijp me niet verkeerd, ik besef heel goed dat mijn “problemen” banaal zijn (luxeproblemen) en ik ben heel blij met alle dingen die ik wel heb (een mooie lieve man, een gezonde baby, een goede gezondheid, een dak boven ons hoofd, ...) Af en toe een kleine crisis en alles in vraag stellen kan echter geen kwaad. Elke crisis is nu eenmaal een kans (tot verandering).
Follow my blog with Bloglovin
9 reacties:
Ik denk dat het goed is dat je mild kan zijn voor jezelf. Zo'n momenten zijn normaal, het ouderschaps is een gigantische verandering. Het huishouden heb ik recent in een post gerehabiliteerd (zie mijn blog), maar afwassen en wassen blijft afwassen en wassen.
Bij mij loopt op dit moment niets lekker. Maar net als er doorbraakjes lijken te zijn (een date, zij het dan met de foute man, en een werkaanbod), overvalt me nog meer tristesse. Omdat ik me realiseer dat er niets kan gebeuren waardoor alles plots helemaal ok is. Er gaan altijd dingen zijn die niet goed zitten en van dat besef word ik dan erg triest, vreemd genoeg. Dus net opkikkertjes lijken dat in de hand te werken.
Fijn dat je schrijft, dank dat we mogen meelezen.
Dag prinses, ik heb je blog onlangs ontdekt, fijn dat je eens bij mij op bezoek kwam.
Ik hoop dat je leven gauw een betere wending neemt. Er gaan idd altijd dingen zijn die niet goed gaan, maar gelukkig zijn er ook altijd dingen die wel goed gaan. Daar probeer ik me nu op te focussen. Maar ik heb bij het lezen van jouw blog het gevoel dat er gewoon te veel dingen niet goed gaan om van die kleine goede dingen te genieten. Sterkte.
Die kleine crisis heeft iedereen inderdaad wel eens... Ik kan erin komen dat het als thuisblijfmama soms moeilijk is om een doel te hebben in je leven of om je nuttig te vinden. Ik werk maar parttime en ik heb al dikwijls dat gevoel... Maar het betert naarmate je kindje ouder wordt, vind ik. Ik heb er ondertussen twee en zolang eerste baby/peuter in de creche zat, vond ik het dagelijkse leven ook heel zwaar. Van zodra ze naar school ging, beterde dat. Nu met de tweede heb ik dat minder en gelukkig maar... Want die tweede is nu bijna 1 jaar en het is nog maar sedert deze week dat hij overdag uberhaupt ook maar een dutje doet in zijn bed en dan meestal maar een half uur... Ik wet niet of het allemaal een beetje zinnig klinkt maar in elk geval, kop op, het betert wel weer...
Zeker Inge. Bedankt hoor!
Maar ook al zou ik werken, dan nog zou ik zo van die momenten hebben hoor. Ik denk soms gewoon wat te veel na :-)
Amai, nu pas in zijn bedje willen slapen overdag! Hoe heb je dat gedaan dan tot nu. Draagdoek?
Mijn zoontje is ook bijna een jaar en ik klaag al omdat hij nog steeds niet doorslaapt 's nachts :) Ik zou zijn dutjes overdag niet kunnen missen.
Toen hij nog kleiner was, was dat soms in de draagzak maar soms viel hij ook gewoon op mijn schoot in slaap. Ook deed hij de laatste tijd meestal zijn dutje in de maxi cosi terwijl ik boodschappen ging doen. Niet evident. Nu slaapt hij in na wat huilen maar zoals ik al zei als hij een goed half uur slaapt mag ik al blij zijn. s Nachts hebben we nog meer werk aan de winkel... Momenteel slaapt hij nog steeds tussen ons in, afin, heel verhaal maar het komt er op neer dat hij heel veel wakker wordt s nachts en voorlopig krijg ik de "beste" nacht rust op deze manier...
Soms heb je van die periodes in het leven dat het allemaal moeizaam gaat. Het voordeel is dat het daarna alleen weer beter kan worden!
Huisvlijt
Amai Inge, klinkt heel zwaar! Onze Ian is geen al te goeie slaper. Hij eet nog 's nachts, wordt vaak een keer of twee wakker dat ik zijn tut moet geven maar daartussen slaapt hij wel. In zijn eigen bedje. We hebben een tijdje cosleeping gedaan maar de laatste maanden doe je hem daar geen plezier mee. Ben je al naar een ostheopaat geweest misschien? Mijn buurvrouw heeft me dat eens aangeraden. Na vier jaar slechte nachten met haar zoontje heeft de ostheopaat hen eindelijk kunnen helpen. Misschien het proberen waard.
Ik hoop dat het enige troost is te weten dat je door een heel normale fase gaat. Je hoeft het niet te minimaliseren, dit is een heel belangrijke fase voor je.
Wat mij heeft geholpen is om de twee maand een weekend voor mezelf op te eisen. Ik vroeg dan aan mijn ouders om te babysitten. In het begin voelde ik me schuldig, want kon dit als mama? Daarna ben ik beginnen genieten van de vrije tijd. In de laatste fase miste ik mijn meisje zo erg, dat ik niet meer wou op weekend gaan. Tegen die tijd had ik mezelf teruggevonden.
Ik hoop dat ook jij de oplossing vind.
Groetjes
Dag Sopdet, ik weet het niet zo goed... Je hebt gelijk dat ik het minimaliseer, of beter relativeer? Je doet me twijfelen... Maar het voelt niet als een belangrijke fase. Ik heb regelmatig van die buien zoals dit. Alles in vraag stellen, zoeken naar de zin in alles... Maar meestal kom ik er dan weer wijzer uit en kan ik er voor een tijdje tegen.
Een reactie posten