Aanvankelijk werd het zo officieel niet genoemd, maar intussen mogen we in ons land van een heuse lockdown spreken. Dit wil zeggen: kom niet uit je huis tenzij het moet! Ga niet vaker naar de winkel dan nodig. Ga misschien zelfs niet wandelen als je een tuin hebt (ook al mag dit in principe nog wel, ik weet het.) (Ik spring nu met de kids mee op de trampoline voor mijn dagelijkse portie lichaamsbeweging. Dan ben ik ineens ook een supertoffe mama. Win-win.) Kom met zo weinig mogelijk mensen in contact. Dat is moeilijk, want we komen graag buiten. We doen graag dingen. We gaan graag naar vrienden, gaan graag iets eten of drinken, gaan graag naar een film kijken of naar de speeltuin met de kinderen. Nu kan dat niet meer. Wie weet voor hoe lang uiteindelijk. En dat is een heel vreemde situatie die voor heel wat gevoelens zorgt...
 |
Met dank aan mijn zoon
voor de illustratie bij dit artikel ;-) |
Schaamte
Voor mij betekent deze lockdown thuis zijn met mijn man, mijn zoon van bijna 6 met autisme en mijn bijna 4-jarige pittige dochter. Toen de maatregelen twee weken geleden werden voorgesteld, was ik een beetje in paniek. Niet voor het virus, maar omdat de kinderen vijf weken thuis zouden zijn. (Ojee!) Daar schaam ik me nu best voor. Ik dacht niet aan het virus. Ik dacht niet aan de komende weken en wat deze pandemie voor de mensheid zou betekenen. Ik dacht niet aan alle doden die zouden vallen. Ik dacht vooral aan mezelf. Ook ik ben die vrijdag nog snel iets gaan eten met mijn wederhelft omdat het de laatste keer was, toch voor een tijdje. Eerder die week zaten we nog bij vrienden thuis en zijn we naar de kapper gegaan. De week daarvoor waren er nog mensen in Italië gaan skiën. Terwijl het virus zich al volop aan het verspreiden was…
De afgelopen weken is alles veel duidelijker geworden. Er werden meer en meer maatregelen genomen en de ernst van de situatie drong door. Het gaat niet om een onschuldig griepvirus. Het gaat om een agressief virus dat zich snel verspreid en mensen heel ziek kan maken. En omdat er te veel mensen op korte tijd levensbedreigend ziek kunnen worden, is er te weinig plaats in ziekenhuizen. Een situatie die we nu in Italië zien.
Waarom hebben we eigenlijk lang gedacht dat dit met een gewone griep te vergelijken was? Waarom hebben we de ernst niet eerder correct ingeschat?
En dan word ik boos op China.
Boosheid
Hoe kan het dat het dodental in Spanje en Italië nu al hoger ligt dan op al die maanden in China? Vrijdag zijn er bijna duizend doden gevallen in Italië, op één dag! Die cijfers kwamen binnen. Mijn man is het coronanieuws al maanden aan het volgen op geenstijl.nl. Hij vertelde me begin dit jaar over de Chinese arts die waarschuwde voor het virus en vervolgens op “verplichte quarantaine” moest. Over beelden van overvolle ziekenhuizen en bergen gevulde lijkzakken. Getuigenissen waaruit bleek dat de lucht permanent grijs was door de rook van mortuaria die non-stop draaiden.
Als ik logisch nadenk, kan ik alleen concluderen dat we na verloop van tijd geen correcte cijfers meer doorkregen van China en dat er véél doden zijn gevallen. Duizenden, zo niet tienduizend(en).
Hadden we niet eerder aan de alarmbel getrokken als we meer met de neus op onze feiten waren gedrukt? Chinese journalisten die toch verslag trachtten uit te brengen aan de buitenwereld “verdwenen”. Bovendien is er nét in de stad waar het virus is uitgebroken een virologisch onderzoekscentrum (Wuhan Institute of Virology). Toevallig. Op Wikipedia kan je lezen dat hier onderzoek wordt gedaan naar coronavirussen. Toevallig. In 2015 werd er met succes een coronavirus (afkomstig van een vleermuis) met een SARS-virus gecombineerd dat in staat was ook menselijke cellen te infecteren. Toevallig?
Oké, laten we op zijn minst het vleermuissoepverhaal in twijfel trekken.
Verdriet en angst
De situatie in Italië en de vele doden maken me niet alleen bang maar ook verdrietig. Er zijn dagen dat ik alle nieuws over het virus kan lezen zonder een traan te laten, maar op sommige momenten lijkt alles plots dubbel en dik binnen te komen.
Ik maak me geen zorgen om ons als mensheid, of om de maatschappij en de economie. Uiteindelijk zullen we onze weg wel vinden; we zijn een hardnekkige soort. Maar ik kan soms moeilijk omgaan met de onzekerheid. Hoe lang gaan de maatregelen uiteindelijk nog duren? In Italië zullen de scholen en universiteiten waarschijnlijk sluiten tot 1 september. Stevenen we hier op gelijkaardige maatregelen af? En als we dit niet doen, zitten we dan binnen een aanzienlijke tijd niet gewoon terug in een gelijkaardig scenario?
Nuchter
Er zijn dagen dat ik alles erg goed kan relativeren. Ja, er vallen veel doden op één dag in landen zoals Italië en Spanje, maar uiteindelijk vallen er sowieso aanzienlijk wat doden op 24 uur. Los van het coronavirus. Zo lag in ons land in 2018 het sterftecijfer op 110645 mensen of gemiddeld 303 zielen per dag. In 2016 lag het Italiaanse sterftecijfer op één procent van de inwoners wat ongeveer vertaald kan worden naar 1657 personen per dag. Maar hier komen nu de coronadoden nog eens bij natuurlijk…
Waarom zijn we zo bang van dit virus terwijl er op een doorsnee dag meer doden vallen door allerlei andere doodsoorzaken? Ik denk vooral omdat er heel wat onmenselijke taferelen kunnen ontstaan wanneer we het virus zijn gang zouden laten gaan. Dat hebben de schrijnende beelden uit China en Italië ons al geleerd. Veel doden op een korte tijd. Overvolle ziekenhuizen. Mensen die normaal geholpen zouden kunnen worden, maar ter dood zijn opgeschreven omdat iemand die jonger of gezonder is hogere overlevingskansen heeft. Daarom proberen we nu het aantal besmettingen met allerlei maatregelen te spreiden in tijd.
Dankbaarheid en hoop
Nee, ik ben niet dankbaar dat de wereld in de greep is van een heuse pandemie. En ja, het is ook moeilijk om thuis te moeten blijven en dag in dag uit bij mijn gezinsleden te zijn. Wat zie ik ze doodgraag, maar deze weken zie ik ze een beetje te veel. Ik mis vooral tijd voor mezelf en stilte. Oh, wat mis ik de stilte. Maar deze lockdown heeft ook een mooie kant. Overal zie ik berichten verschijnen van mensen die genieten van de kleine dingen en de tijd die ze samen doorbrengen (ik zal niet beweren dat dit overal en zeker ook niet altijd het geval is, maar ik zie wel veel positieve berichten). Deze crisis kan een gezin ook dichter naar elkaar brengen. Kindjes hebben niet liever dan hun mama en hun papa de hele dag lekker in de buurt.
Voor ons lijkt het voorlopig geen immens grote aanpassing te zijn. Vooral omdat we veel in de tuin kunnen spelen (dank u zon!) en omdat we het gewend zijn ons vaak te moeten terugtrekken in onze gezinscocon. De ene helft van ons huishouden is hooggevoelig en de andere heeft autisme (soms is het niet duidelijk wie nu tot welke categorie behoort). Dus moeten we standaard onze contacten met de buitenwereld en uitstapjes doseren. We gaan sowieso niet elke week op familiebezoek, naar feestjes, naar speeltuinen of uit eten. Simpelweg thuis zijn met ons vier hoort er voor ons bij. Ook op reis zoeken we rust op: even weg van het gewone dagelijkse leven, alleen met het gezin, sommige dingen moeten missen… Misschien ga ik net een stapje te ver wanneer ik deze lockdown met onze vakantiesituatie vergelijk, maar het vertoont wel gelijkenissen en het heeft zeker zijn charmes.
Ik moet nu ook even geen fear of missing out hebben, want er valt buiten mijn huis niets meer te missen. (Ik kan niet de enige zijn die daar stiekem van geniet.)
Ik zie rond mij foto’s van kindjes die een dag in hun pyjama mogen doorbrengen, restjes pasta mogen eten als ontbijt, oefeningen maken met hun mama of hun papa, poseren op gekke bekken foto’s met een ouder, samen een film kijken met papa in de zetel, picknicken buiten in de tuin, mijn broer die zijn baard laat groeien en de evolutie van kikkervisjes uit zijn vijver opvolgt, … Zou het leven er anders ook niet wat meer zo mogen uitzien?
En wat ben ik dankbaar voor het mooie lenteweer de afgelopen tijd! Het had er de laatste weken heel anders kunnen uitzien… Maar nee, hier zit ik dan. In onze zandbak (oftewel ons privéstrand), op een bankje, in de ondergaande zon, met een dekentje op mijn schoot, te schrijven. Het kan echt erger.
Dit alles doet me nog aan één ding denken: Dolce far niente. De kunst van het heerlijk niets doen. Als er één moment is om dit ook in ons eigen land en in ons eigen huis te leren, dan is het nu. Laten we eerlijk zijn; het gewone leven dat we nu zo hard missen, kent een grote negatieve keerzijde. Haast, stress, file, de ratrace… zijn normaal gezien dagelijkse koek en zorgen voor een hoog aantal zelfdodingen, depressies en burn-outs. Persoonlijk vind ik het niet erg dat we gedwongen worden ons terug te trekken in onze cocon en moeten onthaasten. Ik hoop dat deze uitzonderlijke situatie ons iets zal bijleren en dat we dit niet zullen vergeten eens we de draad van het gewone leven weer oppikken. Wanneer dat ook mag zijn...
