Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS
Posts tonen met het label kleuter. Alle posts tonen
Posts tonen met het label kleuter. Alle posts tonen

Kinderpraat

zaterdag, december 01, 2018 | Labels: , , , ,


Na de dood van mijn moeder was er even niets om over te schrijven. Alleen herinneringen aan haar en veel verdriet, meer kwam er niet uit mijn figuurlijke pen. Het gewone leven ging voort, maar voor mij stond de wereld stil. Schrijven over de gewone dingen des levens kon ik niet over mijn hart krijgen. Maar blijven stilstaan is geen optie, zeker niet met twee kleine kindjes die op hun mama rekenen. Ondanks mijn verdriet (en een grote angst voor de dood), ben ik intussen op een bepaalde manier gelukkiger dan ooit. Ik kan des te meer appreciëren wat ik wél heb: mijn gezin, mijn man, mijn kindjes, mijn familie, mijn vrienden en mijn gezondheid. Het leven heeft zijn vanzelfsprekendheid verloren en dat is eigenlijk goed, zelfs iets om dankbaar voor te zijn. Pas nu leer ik echt genieten. Van mijn kindjes bijvoorbeeld. Mijn jongste is bijna twee en een half en uit haar mondje komt de ene gekke uitspraak na de andere. Zo groeide het idee om alles wat ze zoal vertelt op te schrijven en in een leuk bericht te gieten. (Zoals vroeger "Dexter spreekt" en nu "Flo spreekt" op Tales from the crib, die stukjes vond ik echt heerlijk om te lezen.)

Wist je trouwens dat mijn moeder in één van onze laatste gesprekken gezegd heeft dat ze mijn blog niet meer las? Ze lag altijd wakker de nacht nadien zei ze. Ik denk dat de berichten over mijn moeilijk(e) jaar(en) bij haar erg binnen kwamen. Ja, ik heb lang diep gezeten en mijn schrijfsels waren ook geruime tijd donkerder gekleurd. Intussen heb ik het gevoel dat ik er als een beter mens ben uitgekomen, ondanks de dood van mijn lieve moeder (of misschien mede dankzij). Deels voor haar wil ik op deze blog ook de zon terug wat meer laten schijnen. En wat is er mooier dat een post over my sassy girl om de draad hier (en waarschijnlijk ook in ruimere zin) weer op te pikken? 

Kleine meid: Ik heb buikpijn. Mag ik siroopje alsjeblief? (beleefd is ze wel)
Mama: Die siroop is niet voor buikpijn, dat is een medicijn voor de hoest.
Kleine meid: Hoest demonstratief. Mag ik dan nu een chocola?
(Dat komt ervan als je kindjes een chocolaatje krijgen als beloning na het nemen van hun hoestsiroop...) 
(Wat zijn die tweejarigen toch al slim!)

Diezelfde middag gaat Kleine meid plots op de grond liggen.
Mama: Meisje wat is er?
Kleine meid: Ik heb buikpijn.
Mama: Enya, ben je aan het jokken? Wil je stiekem gewoon een chocolaatje?
Kleine Meid: Lacht met die deugenietenoogjes en mama weet genoeg.

Het is ochtend! Dit kan ze out of the blue zeggen op elk moment van de dag.

Ik wil niet slapen! (roept ze heel boos en opstandig)
Nog geen vijf minuten later...


"Ik wil niet..." is trouwens haar favoriete zin en kan je echt naar believen aanvullen. 
Ik wil niet naar school (ze moet helemaal nog niet naar school), ik wil niet op het potje (nogal lastig, want we zijn bezig met de potjestraining), ik wil niet die trui aan (ook al heeft ze die net zelf gekozen), ik wil niet mee naar de winkel, ik wil niet..., ik wil niet...
Zuuuuucht!! Mama wordt er geregeld zot van!

Dat is niet van jou! 
(Gaat meestal gepaard met een wild handgebaar, een boze blik en wat haargeflapper.) (Bijvoorbeeld als mama en papa iets van haar bord willen opeten omdat zij het laat liggen. Dat is dus een no go.)

Wat hoor ik nou? (Hoe Hollands :-s)
De sloddervos is daar!!! (Ze kijkt echt wel te veel Woezel en Pip.)

Verder worden er talrijke gesprekjes gevoerd met de maan, meneer kever en zelfs met de korstjes op de grond. 
Deze laatste zijn trouwens niet braaf. (Waarschijnlijk omdat ik ze met de borstel naar buiten keer, net zoals onze poes naar buiten moet als ze stout is.)

 Mama: (heel enthousiast) Joepie, binnenkort komt Sinterklaas!
Kleine meid: Neeeeeee! (Ze heeft om de één of andere reden schrik van Sinterklaas, ook al heeft ze hem nog nooit gezien...) (Onbekend is onbemind?)

 De dag daarna probeer ik nog eens...
Mama: Joepie, binnenkort komt Sinterklaas!
Enya: Ik wil niet in de zak!

Kleine meid: Ik ben een klein kindje! (Ze wil absoluut niet groot zijn.)
Mama: Ja, jij bent nog een klein kindje.
Kleine meid: Papa is een groot kindje. (Dat spreek ik niet tegen.)
Mama: En wat is mama?
Kleine meid: Mama is gewassen. (Gewassen is het nieuwe volwassen blijkbaar.)

Kleine meid: Sinterklaas komt niet hier!
(Dit wordt elke dag minstens één keer herhaald.)

Kleine meid wil kaka doen en vraagt heel dramatisch om haar uit de stoel te halen. Vervolgens gaat ze op de grond liggen.
Mama: Ga je zo kaka doen?
Kleine meid: Jaaaaa (daar zijn die deugenietenoogjes weer)

Sinds een week zingt ze hele liedjes. Slaap kindje slaap, Broeder Jacob, ... Daar schrok ik wel even van. Wat een geheugen op zo'n jonge leeftijd! Maar soms kloppen de tekstjes nog niet helemaal...
Kleine meid: Slaap kindje slaap, daar buiten loopt een schaap. Een schaap met witte strepen... (zebraschaap? :-))

Ook ik/jij/mij en werkwoorden worden nog geregeld door elkaar gebruikt...
Kleine meid: Dat mag ik niet kijken! 
Mama: Je mag dat wel kijken hoor, schatje.
Kleine meid zegt nog een beetje bozer dan de eerste keer: Dat mag ik niet kijken!
(Deze discussie hebben we een aantal keer gevoerd, tot ik begreep dat ze wou zeggen: Dat wil ik niet kijken! Aaaaaah.)

Grote man: Enya slapen. (Ze komt te dicht in de buurt tijdens zijn spel en dat is zijn oplossing.)
Kleine meid: Nee! Ik wil niet slapen! (Ze wordt echt gek als hij dat zegt.)
Grote man: Enya slapen.
Kleine meid: Neeeeeee!! (Nu wordt ze nog gekker en besluit ik om toch maar in te grijpen.)
Mama: Ian, wees eens lief voor zus.
Grote man: Mama slapen. 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read User's Comments3
Gepost door Ann W.

Moeilijke beslissingen

maandag, juni 11, 2018 | Labels: , , ,

Een paar maanden geleden kreeg onze kleine man de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS). Bovendien raadde de psychologe een doorverwijzing naar het bijzonder onderwijs aan. Ik weet nog dat de psychologe haar advies met mij overliep en dat mijn eerste reactie ongeloof was. Het ging nu zo goed op zijn school, is een autiklasje dan wel echt nodig? Maar hoe meer mijn man en ik erover nadachten, hoe groter de voordelen leken: een kleine klas, een rustigere klas, een juf die meer gespecialiseerd is, meer structuur, … Vorige maand hadden we een afspraak om zijn mogelijk nieuwe school te bezoeken. Stiekem dacht ik dat die andere school de betere oplossing zou zijn en dat het bezoek meteen alles duidelijk zou maken. Maar dat is toch net iets anders gelopen. 

Niet dat we door het bezoek een negatief gevoel hadden bij de andere school, maar er waren toch zeker meerdere bedenkingen. Om te beginnen wordt het een moeilijke puzzel om broer naar de autischool te laten gaan en zus naar de wijkschool bij ons in de buurt (zijn huidige school). Even was ik opgelucht toen de pedagoge die het bezoek leidde over een schoolbus vertelde. Tot we te horen kregen dat onze kleine meneer dan heel vroeg zou moeten vertrekken en pas laat weer thuis is. Bovendien is het geen schoolbus speciaal voor de autischool, maar is het een bus voor wel 50-60 kinderen waarvan zelfs kinderen uit de middelbare school. Heel prikkelarm, nietwaar? Geen optie dus. 

De klas en de juf vonden we wel oké. Hij zou in een klas met maar zes kinderen zitten en de juf weet van aanpakken. Er is inderdaad meer structuur (persoonlijke daglijnen, eigen stoeltjes, …), maar voor de rest deed het ons erg aan een gewoon klasje denken. Bovendien worden vele maatregelen uit de autiklas ook voor onze zoon getroffen in het gewone schooltje. Enkel zo’n kleine klas en zo veel één op één contact kunnen ze hem in het reguliere onderwijs niet bieden. Daarnaast komt er in het bijzonder onderwijs een logopedist in de klas en krijgen ze extra individuele begeleiding op maat. Naast een logopedist kan er ook een kinesist bijkomende ondersteuning bieden. 

Momenteel krijgt hij in het gewone onderwijs één uur algemene individuele begeleiding per week. Dat is simpelweg te weinig. Hoe gemotiveerd is de overheid echt om aan inclusie te doen, vraag ik me dan af? Soit, dat is een discussie voor een andere keer. Maar de voordelen van de autischool zijn dus zeker van grote waarde. 

Ik zag hem daar wel zitten tussen die andere kleuters. De hoofdtelefoons hingen klaar, voor elk kindje één. Elk kleuter had zijn eigen werktafel en zijn eigen daglijntje. Daar zou hij even anders zijn dan de andere kindjes. 

Toch is er nog één groot nadeel: de speelplaats. De autikleuters moeten op een stukje speelplaats spelen van de lagere school. Op een mooi afgezet gedeelte, dat wel, maar ik vond het best klein. Zeker voor onze buitenspeelmeneer. Er stond een kleine plastieken glijbaan en één fietsje. Ik had eigenlijk zelfs medelijden met de kleuters die hier moeten spelen. Tijdens ons bezoek kreeg één van de kindjes het dan ook nog eens moeilijk (wij mochten tijdens de speeltijd in de klas kijken, de kleuters speelden terwijl op hun speelplaats). Misschien door onze aanwezigheid of misschien had hij zijn dag niet. Of misschien vond hij die drukte rond hem van de spelende lagereschoolkinderen ook maar niets...

De dag erna stond er al een overleg met de huidige school gepland. Onverwacht bleek dit het gesprek dat ons meer duidelijkheid zou geven. Samen met zijn juf, zorgjuf en de zorgcoördinator maakten we het scenario ‘wat als Ian nu eens op deze school zou blijven’ concreet. En voor het eerst kon ik me eigenlijk wel vinden in dat plaatje. Het heeft alvast verschillende voordelen: 
  • hij kent zijn juf voor de komende twee jaar al,
  • het is een grotere klas, maar er worden ook maatregelen getroffen om aan zijn autisme tegemoet te komen (er is een daglijn, hij heeft een eigen werktafel, hij mag een hoofdtelefoon dragen, …),
  • er is een grote, mooie speelplaats, 
  • de school ligt in een rustige omgeving,
  • het is een kleine school met twee klassen en maar twee juffen (op zich ook al een uitzonderlijke situatie),
  • deze school ligt dichtbij en hij kan samen met zijn zus naar school (wat zorgt voor een veel rustiger levenstempo).

Voorlopig lijkt ons gevoel te zeggen om onze kleine man op deze school te houden, maar de knoop voelt nog niet helemaal doorgehakt. Want nadelen zijn er natuurlijk ook nog steeds. Hij draagt een hoofdtelefoon als er te veel geluidsprikkels zijn en dit is blijkbaar heel vaak het geval op zijn school nu. Hoe erg ze ook hun best doen om rekening met hem te houden, er gebeuren toch constant onverwachte veranderingen in de planning. Iets waar ze in een autiklasje toch wat attenter voor zijn. Zo denk ik dat ze voor de autikleuters geen schoolfeest, buitenspeeldag en schoolreis in dezelfde week zouden plannen. 

Intussen proberen we beide mogelijkheden zo concreet mogelijk te krijgen en terwijl denken we verder na. In welk plaatje zijn de nadelen het best op te vangen? In welke situatie zijn de voordelen toch net iets groter? Bij welke oplossing voelen we ons het beste? Voor die beslissing moeten we dan de volle honderd procent gaan en de andere optie loslaten. Want moeilijke periodes kunnen er in beide scenario’s komen en met spijt komen we dan nergens. 

Maar amai, het lijkt toch wel een erg grote beslissing voor iemand die met moeite kan kiezen welke oorbellen ze die dag wil dragen.

Mijn grote kleine man <3

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read User's Comments3
Gepost door Ann W.

Brief aan de jarige

dinsdag, april 25, 2017 | Labels: , , ,


Mijn lieve jongen,

Nog even en je wordt drie jaar.  Zo groot al. De cliché’s over tijd zijn echt waar. Maar gelukkig ben je ook best nog wel klein. Je ligt nog steeds naast mama in bed en speelt met mijn haar voor je in slaap valt. Als je moe bent of pijn hebt, wil je het liefst op mijn schoot kruipen en dicht bij mama zijn. Als je iets leuk vindt, kijk je me trots aan en wil je jouw geluk met me delen. Ik kan nog steeds genieten van het geluid van jij die jezelf ‘s avonds in slaap tut en van wakker worden met de geur van ‘pipipamper’ op de achtergrond.

We weten nu een half jaar dat je autisme hebt (nog geen diagnose, maar mama en papa zijn zeker) en het is niet altijd gemakkelijk. Maar beseffen dat je een "ontwikkelingsstoornis" hebt, maakt het wel beter. Nu hebben mama en papa tenminste het gevoel dat we je beter begrijpen en kunnen we meer geduld opbrengen. Zo kan je nog steeds erg boos worden en kan je niet zeggen waarom. Mama en papa proberen je dan te troosten en het gevoel te geven dat we er voor je zijn. Vroeger durfden we al eens boos worden op jou om een driftbui of je in de hoek zetten. Dat voelde nooit echt juist en gelukkig weten we intussen waarom. Je boosheid mag er zijn en die proberen we nu gewoon te aanvaarden. We snappen dat je gevoelens soms zo overweldigend kunnen zijn dat je geen blijf meer weet met jezelf. Toch zal mama blij zijn wanneer je deze fase ontgroeid bent.

Je wil nog steeds niet praten. Natuurlijk gebruik je wel een paar woorden. Net genoeg om de belangrijkste dingen aan mama en papa verstaanbaar te maken. En je zou mijn zoon niet zijn, moesten de meeste woorden niet met eten te maken hebben: koek, ta (tomaat), ap (appel), ei, ka (chocolade) en ke (drinken). De andere helft van je woordenschat heeft met voertuigen te maken, of course: toet (auto of eigenlijk alles met wielen), 'ush' (bus) en nieuw is ook ‘actr’ (tractor). Verder zijn ‘kijk’ en ‘kaka’ (alles wat met pipi doen en het potje te maken heeft) heel belangrijke woorden in je leven.

Wist je trouwens dat mama heel trots is op jou? We zijn al een half jaar of langer rond zindelijkheid aan het werken en sinds enkele weken doe je flink pipi op het potje! Eindelijk ben je die natte broeken beu en kan je tegen je lichaampje zeggen wanneer het wel en niet pipi mag doen. Intussen ben je weeral bezig met de volgende stap: pipi leren doen op het grote toilet. Op reis in Duitsland is het al gelukt! Misschien kan je binnenkort ook op school plassen? Mama is alvast erg benieuwd en enthousiast!

Papa en ik geloven erg in jou. Natuurlijk, soms wanhopen we wel, maar dat is omdat mama en papa nog veel moeten leren, niet jij. Je hebt ons laten zien dat je echt heel wat in je mars hebt. Je ontwikkelt misschien anders dan andere kindjes, maar uiteindelijk kom je toch op hetzelfde punt terecht (of op een ander punt dat even goed is). Zo doe je het flink op school, nu ben je stilaan zindelijk en praten zal je ooit ook wel doen. Als jij daar klaar voor bent en er de zin van inziet, vooral dat laatste.

Mama is heel blij met jou. Je bent erg lief en komt graag knuffelen. Je houdt van auto’s en alles wat daarmee te maken heeft, je eet graag eitjes, spek en frietjes (tomaatjes en pasta hebben momenteel even afgedaan als dé lievelingsgerechten), na een plasje op het potje kijk je graag filmpjes op de GSM als beloning (filmpjes over auto’s, natuurlijk), papa is je grootste held en jij bent die van de zus en mama, het beste cadeau dat we je gegeven hebben is een abonnement op Plopsa, verder ben je zot van de oma en opa, je meter en onze beste vrienden (en zij zijn verzot op jou). Je kan al alleen inslapen ‘s middags, maar ‘s avonds heb je nog graag het gezelschap en het haar van mama. Je gaat graag wandelen, fietsen en spelen in de speeltuin bij ons in de buurt.

Je houdt niet van kleverige handjes, pleisters, eten morsen op je kledij, je broek die aan je enkels hangt terwijl je op het potje zit, het moment dat je uit bad moet komen en afgedroogd wordt, wakker worden, de zus die aandacht wil (vooral als je nog maar net wakker bent), plaatsen zonder internet (en dus geen filmpjes kunnen zien op de GSM van mama en papa), vreemde mensen die je aanspreken en mama en papa die ruzie maken (maar welk kindje houdt daar wel van).

Mama heeft het de laatste maanden moeilijk gehad en ik denk dat je haar soms gemist hebt. Voor jou (voor je zus en de papa) is ze zich nu aan het herpakken. Het was bovendien niet zo makkelijk om een zusje te krijgen en plots de aandacht van mama te moeten delen. Ook ik mis soms de periode waarin het nog wij met z'n tweetjes was (of drietjes als papa thuis was). Maar intussen zijn we een nieuw evenwicht aan het vinden en koester ik de band die we delen des te meer. Je bent mijn zoontje, mijn eerste baby, mijn speciale jongen. Ik hou zo ONMOGELIJK veel van je. To infinity and beyond.

Gelukkige verjaardag lieve schat!


BewarenBewaren

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read User's Comments1
Gepost door Ann W.
Abonneren op: Posts (Atom)