Zo'n anderhalf jaar geleden hebben mijn man en ik een Volkswagen T2 gekocht (die we de naam Fillmore gegeven hebben, genoemd naar het hippiebusje uit de Disneyfilm Cars). We waren van plan om in de nabije toekomst aan kindjes te beginnen en de bus zou ons nieuwe reistransport worden. Tot dan was dat altijd de motor geweest. Mensen die ons kennen weten hoe wij gepakt en gezakt met zijn tweetjes op ons stalen ros Europa verkend hebben. Maar met 1 of 2 kindjes is dat niet zo praktisch. (Tenzij we ze samen met de bagage onder de spanriemen zouden bevestigen, maar ik vermoed dat we dan geen parent of the year award gaan krijgen.)
Vorige week hebben we nog eens een uitstapje gemaakt met onze Fillmore. We gingen samen met een vriendin meubels halen in de IKEA in Wilrijk. Dit betekende dat we ons richting Antwerpen moesten begeven en ons weer eens aan de E313 moesten wagen. Natuurlijk stonden we in de file. Big surprise(!) Als je naar Antwerpen rijdt, is dat tegenwoordig al een gegeven, op eender welk uur van de dag. Daarom zijn we trouwens naar de provincie Limburg verhuisd en proberen we "het stad" zo veel mogelijk te vermijden.
Maar gelukkig is de bus iets heel speciaal.
Fillmore lijkt wel een kleine teletijdmachine die je meevoert naar een tijd waar alles nog veel eenvoudiger en rustiger was. Een auto was toen nog simpel om te maken (in die zin dat er nog geen computer bij kwam kijken; je kon de motorkap opentrekken en zo het probleem opsporen), er waren nog minder auto's op de baan, geen files en 90 km/u was een topsnelheid. Dat contact met een simpelere tijd is iets waar wij naar verlangen en we zien hetzelfde bij vrienden die al eens mochten meerijden. De bus maakt je gelukkig. Ze neemt je zorgen even weg. Zo houden de ritten met Fillmore ons mentaal gezond in deze gejaagde wereld.
En de file werd op dat moment gewoon een excuus om nog een beetje langer in onze happy cocoon te genieten.
Het fijne is dat ook andere mensen, vreemden, vaak enthousiast reageren als ze ons zien voorbijrijden. Op diezelfde trip zag ik een jonge blonde kerel vanop de pechstrook breed naar ons lachen en het peace teken maken. Naast hem stond zijn vriendin haar regenbroek aan te trekken bij een oude Suzuki. Hen zien deed me denken aan de tijd toen het nog Ben, ik en de motor was. Het teken van de jongen leek wel een bevestiging van onze huidige levensstijl. Nu is het Ben, ik, de baby en de bus... en zo hoort het ook. Ik kon niet anders dan uitbundig naar hen zwaaien!
Ook tijdens andere tripjes gebeurt het vaak dat mensen lachen, wijzen, ons achterna kijken of wuiven. En dat maakt onze uitstapjes altijd extra leuk. We maken niet alleen onszelf blij, maar ook de mensen rondom ons.
Sartre zei dan misschien wel "L'enfer c'est les autres", maar die dag herinnerde mij eraan dat het tegendeel even waar is. Het zijn ook die anderen die ons gelukkig maken. En onze magische bus.
2 reacties:
Ik vind jullie bus ge-wel-dig! Mijn grote droom om dat ook ooit te hebben en dan met z'n 4en te kunnen rondtoeren :)
Kan het geloven dat je er gelukkig van wordt...
Die droom komt nog wel Ellen, daar ben ik van overtuigd! :-) Maar nu eerst genieten van jullie andere droom, jullie eigen huis met tuin :-)
Een reactie posten