Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Op stap naar... Den Helder (Deel 1)


Vorige week moest mijn man op sollicitatiegesprek in Noord-Holland. Het perfecte excuus om er met het hele gezin enkele dagen op uit te trekken! Onze bestemming: Den Helder, een kindvriendelijke gemeente aan de Noordzee.



Dag 1

Het vertrek
Er zijn zo van die dagen dat je elkaar als koppel meer lijkt tegen te werken dan te helpen. Gelukkig zijn er ook dagen dat je elkaar perfect aanvult en vandaag is het zo een dag. Als een goed geoliede machine maken Ben en ik alles, onszelf en de baby vertrek klaar. Ook de vijf lijstjes die we de dag ervoor hebben opgesteld helpen enorm! (Ja, we zijn op een punt in ons leven gekomen waarop lijstjes onmisbaar geworden zijn.) Ik prijs me gelukkig dat alles vlot verloopt, want Ben moet vandaag en morgen op gesprek bij twee mogelijke werkgevers en dat brengt de nodige stress met zich mee. Vandaag wil ik liever niet de bliksemafleider zijn voor al die spanning.

Een vlotte rit
Het spitsuur in Nederland is een lachertje t.o.v. de files in België waardoor het aangenaam rijden is. Twee uur later stoppen we aan een tankstation zodat Ian zijn beentjes kan strekken (Lees: zodat wij hem kunnen pakken en de hele tijd recht houden tot onze armen er stijf van worden.) en zodat mama een kroket uit de muur kan eten (vooral dit laatste).

Aankomst in Hotel Den Helder
Iets na de middag komen we aan in het hotel. Familiehotel Den Helder ziet er verzorgd uit. Om naar onze kamer te wandelen moeten we door het restaurant, de bowlingbaan en de ruime, overdekte binnenkoer. Onze grote hotelkamer valt in de smaak! Ben gaat alle bagage halen terwijl ik me in de kamer nestel. (Ik hou er namelijk van om zo veel mogelijk spullen uit te pakken en meteen een plaats te geven. Het resultaat is een kamer die er na een half uur al rommelig bij ligt, maar waar ik me lekker thuis voel.)


Nadien moet Ben vertrekken naar zijn gesprek. Ik wens hem geluk en geef hem een dikke zoen. Spannend! Intussen kunnen Ian en ik wat spelen en een broodnodig dutje doen.

Nog even de toerist spelen
Ik lig net in bed wanneer Ben sms't dat zijn gesprek erop zit. Slapen zal voor vannacht zijn! Ik kijk er alvast naar uit om alles over de sollicitatie te horen. Waren het vriendelijke mensen? Wat houdt de job allemaal in? Heeft hij er zin in? Niet veel later krijg ik een enthousiast ventje te zien en laat ik hem honderduit vertellen.

Na het middagdutje van onze kleine held hebben we nog tijd om de hindoetempel in de buurt te bezichtigen. "De hoogste hindoetempel van Europa" blijkt net iets hoger als een kleine kerk of een kapel. Beetje teleurstellend dus. Maar de kleuren en versieringen zijn wel leuk om te zien. Volgens Ben ziet hij eruit zoals de tempels in India, alleen zijn de exemplaren daar net iets groter. Ik vind het allemaal nogal nep overkomen, zoals een attractie in een pretpark, maar met een beetje achtergrondinformatie wordt het bouwwerk plots al heel wat interessanter. Blijkbaar gaat het om een erg bijzonder project. De bouw van de tempel kostte een half miljoen euro en is volledig met giften en donaties gefinancieerd. De versieringen zijn door 15 Indiase en 8 Sri Lankaanse kunstenaars aangebracht en mag dus best een kunstwerk genoemd worden. Al bij al is de tempel zeker het ritje (van tien minuten) waard! 






Op restaurant
Die avond hebben we geen zin meer om met de auto te rijden en gaan we eten in het restaurant van het hotel. De verkeerde beslissing zo blijkt, want het eten is duur en niet zo lekker. We ontdekken die avond wel dat ik geen Nederlands maar Vlaams spreek. (Natuurlijk wist ik dat al, maar dat het zo erg was...) Van zodra ik iets tegen het personeel zeg, beginnen ze ons in het Engels aan te spreken. Ben geeft me dus snel een spoedcursus Nederlands om verdere verwarring te voorkomen. Nu ik ook een andere taal moet beginnen spreken, zijn we pas echt op reis!

           Vlaams                              Nederlands
           Dank u                                  Dank je wel!
           Dag                                        Tot ziens!
           Hey                                       Hallo!
           Morgen                                 Goeiemorgen!
           Rekening                              Bon

(Spreek alle Nederlandse woorden ook met het nodige enthousiasme en volume uit. De uitroeptekens staan er niet voor niets.)
(Eventuele Nederlandse lezers kunnen dit meteen als een spoedcursus Vlaams beschouwen. Zij dienen bij de uitspraak hun enthousiasme en volume te temperen.)

De eerste nacht
Op reis gaan met een baby vind ik best spannend. Het is altijd afwachten hoe hij in een vreemde omgeving gaat slapen. We proberen zo veel mogelijk van zijn gewoonlijke slaapritueel te respecteren (slaapzak, krabwantjes, licht uit en de laatste fles geven) maar het wordt toch een strijd om hem in slaap te krijgen. Vooral de lichtflitsen van de tv (ook al ligt er een dekentje over het reisbed) maken het ons niet gemakkelijk. We zetten door en een uurtje later liggen Ben en ik met de tv op fluistermodus in het zachte hotelbed te genieten. 

De film van de avond is Pearl Harbour. Niet meteen onze eerste keuze, maar het had veel erger kunnen zijn (zoals de film die ze de dag erna zullen spelen). Ik neem Ben zijn hand vast, knijp er eens in en glimlach. Wat is het toch fijn om met mijn gezinnetje op reis te zijn!



Adressen

Hotel Den Helder
Marsdiepstraat 2
1784 Den Helder


Hindoetempel
Annie Romein-Verschoorlaan
1784 Den Helder



  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Borstvoedingsblues



Morgen wordt mijn zoontje Ian zes maanden oud en dat brengt een hoop gevoelens met zich mee. Ik weet dat ik trots en blij moet zijn op mijn mooie, gezonde jongen (dat ben ik ook), maar daarnaast voel ik me al de hele dag weemoedig. Zo veel mensen hebben me tijdens en na het kraambezoek gezegd te genieten omdat “het zo snel gaat”. Die eerste maanden voelde dat helemaal niet zo. Met een slechte slaper loop je als een zombie rond. Alle dagen leken in elkaar te vloeien en ik voelde me vaak ellendig. Er leek geen einde aan te komen! Ik zag mijn ventje wel graag en we hebben ook heel wat mooie momenten gehad, maar ik telde de dagen af in de hoop dat hij beter zou slapen als hij wat groter was. 

En nu hij wat groter is, zijn de nachten inderdaad beter. Wat ben ik daar blij om! Maar nu ik eveneens uit mijn zombietoestand ontwaakt ben, zijn er al zo veel dingen die ik mis. Hij valt niet meer op zijn buik bij mij in slaap. Knuffelen gaat niet meer zo goed, want van zodra ik hem lekker vasthoudt begint hij zich los te wringen alsof zijn leven ervan afhangt. Ik had het nooit gedacht, maar zelfs de borstvoeding mis ik. Sinds de komst van de vaste voeding is deze namelijk aanzienlijk afgenomen. Ik heb altijd gezegd dat ik na zes maanden zou stoppen met borstvoeding. Nu het bijna zo ver is, moet ik stiekem toegeven dat ik er nog geen definitieve streep onder kan trekken. 

De momenten dat Ian nog aan de borst drinkt zijn schaars. En als hij drinkt, heeft hij altijd 20 meer interessante dingen te doen. Intussen vergeet hij dat mama’s tepel in zijn mond zit en dat die geen meter kan uitrekken. Bovendien zit hij constant met zijn armpje in mijn gezicht te zwaaien waardoor het in elk geval geen ontspannen en intiem moment meer te noemen is. Zeker als hij dan ook nog eens beslist om die twee scherpe tandjes van hem in mijn tepel te boren. 

Maar soms is het nog eens zoals vroeger. Dan ligt hij doodstil en lekker knus bij mij. Ik zie zijn kleine handjes die zich vastgrijpen aan mijn blouse zachtjes open en dicht gaan. De knuffelhormonen gieren dan door mijn lijf en ik zou dat schattige ventje wel kunnen opeten. Dan voel ik een diepe verbondenheid met mijn zoon. Alsof de navelstreng nooit is doorgeknipt. Die momenten, dat gevoel wil ik nog niet missen. Dat kan ik nog (even) niet loslaten. En daarom houd ik me als een wanhopige mama vast aan de laatste lekjes borstmelk die ik nog heb.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Lekker! Zoete pompoenblokjes

De herfst is nu echt begonnen en naast pompoenen vind je nu overal ook recepten om met die pompoenen aan de slag te gaan. Mijn winnaar is dit recept uit het weekmenu van Libelle. Snel, makkelijk en lekker. Drie adjectieven die ik als mama erg kan appreciëren! En eveneens een leuk idee om deze herfstvakantie met (of voor) de kids te maken!


Wat heb je nodig? 
Voor 4 personen (of 2 grote eters):
  • 1 fles- of butternutpompoen
  • 2 el ahornsiroop
  • 1 kl sesamzaadjes
  • olijfolie
  • peper en zout

Aan de slag!
Schil de pompoen en snijdt deze in blokjes. Intussen mag je de oven al op 180° voorverwarmen.
Vet de ovenplaat in en leg de pompoenblokjes erop. Sprenkel er de olijfolie en ahornsiroop over.
Nadien kruidt je met peper en zout. Als laatste strooi je er de sesamzaadjes over.
Bak de pompoenblokjes gedurende 25 minuten in de oven. Roer ze elke vijf minuten eens om.

Tip
In het recept worden de pompoenblokjes geserveerd met puree en blinde vink. Wij hebben eveneens een lekkere jus gemaakt om bij de puree en het vlees te serveren. Mmmm, ik krijg al honger!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

The Magic Bus


Zo'n anderhalf jaar geleden hebben mijn man en ik een Volkswagen T2 gekocht (die we de naam Fillmore gegeven hebben, genoemd naar het hippiebusje uit de Disneyfilm Cars). We waren van plan om in de nabije toekomst aan kindjes te beginnen en de bus zou ons nieuwe reistransport worden. Tot dan was dat altijd de motor geweest. Mensen die ons kennen weten hoe wij gepakt en gezakt met zijn tweetjes op ons stalen ros Europa verkend hebben. Maar met 1 of 2 kindjes is dat niet zo praktisch. (Tenzij we ze samen met de bagage onder de spanriemen zouden bevestigen, maar ik vermoed dat we dan geen parent of the year award gaan krijgen.)


Vorige week hebben we nog eens een uitstapje gemaakt met onze Fillmore. We gingen samen met een vriendin meubels halen in de IKEA in Wilrijk. Dit betekende dat we ons richting Antwerpen moesten begeven en ons weer eens aan de E313 moesten wagen. Natuurlijk stonden we in de file. Big surprise(!) Als je naar Antwerpen rijdt, is dat tegenwoordig al een gegeven, op eender welk uur van de dag. Daarom zijn we trouwens naar de provincie Limburg verhuisd en proberen we "het stad" zo veel mogelijk te vermijden.
Maar gelukkig is de bus iets heel speciaal. 

Fillmore lijkt wel een kleine teletijdmachine die je meevoert naar een tijd waar alles nog veel eenvoudiger en rustiger was. Een auto was toen nog simpel om te maken (in die zin dat er nog geen computer bij kwam kijken; je kon de motorkap opentrekken en zo het probleem opsporen), er waren nog minder auto's op de baan, geen files en 90 km/u was een topsnelheid. Dat contact met een simpelere tijd is iets waar wij naar verlangen en we zien hetzelfde bij vrienden die al eens mochten meerijden. De bus maakt je gelukkig. Ze neemt je zorgen even weg. Zo houden de ritten met Fillmore ons mentaal gezond in deze gejaagde wereld. 
En de file werd op dat moment gewoon een excuus om nog een beetje langer in onze happy cocoon te genieten.

Het fijne is dat ook andere mensen, vreemden, vaak enthousiast reageren als ze ons zien voorbijrijden. Op diezelfde trip zag ik een jonge blonde kerel vanop de pechstrook breed naar ons lachen en het peace teken maken. Naast hem stond zijn vriendin haar regenbroek aan te trekken bij een oude Suzuki. Hen zien deed me denken aan de tijd toen het nog Ben, ik en de motor was. Het teken van de jongen leek wel een bevestiging van onze huidige levensstijl. Nu is het Ben, ik, de baby en de bus... en zo hoort het ook. Ik kon niet anders dan uitbundig naar hen zwaaien!

Ook tijdens andere tripjes gebeurt het vaak dat mensen lachen, wijzen, ons achterna kijken of wuiven. En dat maakt onze uitstapjes altijd extra leuk. We maken niet alleen onszelf blij, maar ook de mensen rondom ons. 
Sartre zei dan misschien wel "L'enfer c'est les autres", maar die dag herinnerde mij eraan dat het tegendeel even waar is. Het zijn ook die anderen die ons gelukkig maken. En onze magische bus.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mijn blogmanifesto (of "Hoe ik in het leven sta")



Ik ben dus een boek over bloggen beginnen lezen[1] en daarin staan enkele oefeningen die best inspirerend zijn. Om te kijken waar je als persoon voor staat, raadt de schrijfster je aan een lijstje te maken van dingen waar jij in gelooft. Neem pen en papier, zet je een kwartier apart en vul de zin “Ik geloof” verder aan. Nadien maak je een selectie van de twintig belangrijkste uitspraken en je hebt je eigen manifesto, jouw waarden, jouw missie, jouw visie op het leven. 
Hier gaan we!

Ik geloof…

…in goed zijn voor anderen, maar niet té goed.
…in anderen behandelen zoals je zelf behandeld wil worden. Be the change you wish to see in the world. (Dankuwel Gandhi!)
…in humor. Lachen is gezond en het maakt een mens mooier.
…in “Sunscreen”, zowel het liedje met zijn geweldige lyrics als het product.
 …in een gezonde geest in een gezond lichaam. (Maar waarom zijn de lekkerste dingen vaak zo ongezond? Koekjes, chips, chocolade, frietjes, …) (Mmmm, misschien straks een frietje halen.)

…dat reizen je leven verrijkt.
…in een goed boek of een meeslepende film. (Zo is “Into the wild” nog steeds een van mijn favoriete films, een echte life changer.)
…in opmerkingen tussen haakjes en de kracht van citaten.
…dat het loont om veel met je kinderen bezig te zijn en indien mogelijk zelfs (deels) thuis te blijven om voor hen te zorgen. (Dit mag zowel vader als moeder zijn. Ik geloof namelijk niet in discriminatie!)
...dat de liefde voor je kind een van de mooiste dingen ter wereld is. (Ook al leunt het soms tegen een vorm van haat aan wanneer je om 2 uur ’s nachts voor de derde keer een tutter in je baby zijn mond moet gaan steken). 
  
…in de vrijheid om je eigen keuzes te maken. (Deze gaat Ian nog zo hard tegen mij gebruiken.)
…dat communicatie een van de belangrijkste zaken is in een relatie (naast seks).
…in niet gaan slapen voor een ruzie is uitgepraat.
…in huilen, dat lucht op.
…dat een dag pas echt goed kan beginnen na een kop koffie.

...in het nut van minstens een vegetarische dag per week.
…in recycleren en tweedehandsspullen (Ze hebben vaak meer karakter.)
…in (uit)lenen, delen of geven.
...dat minder echt meer is, als het om materiële zaken gaat.
...dat liefde, vriendschap, gezondheid en tevredenheid het belangrijkste zijn.


 En jij, waar sta jij voor? Wat zijn jouw levenswijsheden?




[1] Het boek waarnaar ik verwijs, heet “Blogboek” van Kelly Deriemaeker. Zij heeft ook een eigen blog www.talesfromthecrib.be


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS