Waarschuwing: Om dit bericht te kunnen volgen, moet je een beetje een nerd zijn. Het is maar dat je het weet.
Hulk mept razend enkele tanks van de baan, Captain America zwaait met zijn schild een paar soldaten van Hydra knock-out (de terroristische organisatie die de vijandige hoofdrol speelde in de vorige Marvelfilm), Thor (kwijl!) zwiert zijn bijl in het rond, Iron Man vliegt naar zijn doelwit, terwijl Hawkeye met zijn pijlen en Black Widow met haar geweer de laatste soldaten proberen tegen te houden. En dan komen de vechtende helden samen in één stilstaand beeld dat schreeuwt: Dit zijn de Avengers!
En zo begint de nieuwe Avengers met een hectische, ietwat luidruchtige gevechtscène. Openen met een knal noemen ze dat, en het werkte. Vanaf de eerste minuut zat ik gespannen in mijn zetel op mijn chips te knabbelen, helemaal klaar voor de komende 2,5 uur vol actie en Chris Hemsworth. (Mijn god, die blijft er toch heerlijk uitzien.)
De nieuwe Avengers: Age of Ultron bevat de typische elementen van elke Marvelfilm: één of meerdere helden (Wie zouden dat zijn?!) en een gemeenschappelijke vijand die ze natuurlijk tegen het einde van de film moeten verslaan. De laatste is deze keer Ultron (nee, niet Hydra, die losers zijn na de eerste scène al uitgeroeid), een soort energie/artificiële intelligentie (robot mag ik het niet noemen) die de Avengers wil vernietigen en meteen ook de hele wereld. Van zodra Ultron zijn entrée maakte, nam ik de hand van mijn man vast en fluisterde: "Wat een griezelige slechterik."
Ultron wordt geholpen door twee menselijke sidekicks met superkrachten, de tweeling Pietro en Wanda Maximoff. De mannelijke helft van het duo kan heel (maar dan ook heel) snel lopen en het meisje kan de grootste angst van onze helden tot leven wekken. Gevolg: het eens zo hechte Avengersteam begint al gauw te wankelen. Zo komen we bij mijn favoriete deel van de verhaallijn: de zoektocht van elke superheld om met hun grootste angst in het reine te komen.
De nieuwe Avengers: Age of Ultron bevat de typische elementen van elke Marvelfilm: één of meerdere helden (Wie zouden dat zijn?!) en een gemeenschappelijke vijand die ze natuurlijk tegen het einde van de film moeten verslaan. De laatste is deze keer Ultron (nee, niet Hydra, die losers zijn na de eerste scène al uitgeroeid), een soort energie/artificiële intelligentie (robot mag ik het niet noemen) die de Avengers wil vernietigen en meteen ook de hele wereld. Van zodra Ultron zijn entrée maakte, nam ik de hand van mijn man vast en fluisterde: "Wat een griezelige slechterik."
Ultron wordt geholpen door twee menselijke sidekicks met superkrachten, de tweeling Pietro en Wanda Maximoff. De mannelijke helft van het duo kan heel (maar dan ook heel) snel lopen en het meisje kan de grootste angst van onze helden tot leven wekken. Gevolg: het eens zo hechte Avengersteam begint al gauw te wankelen. Zo komen we bij mijn favoriete deel van de verhaallijn: de zoektocht van elke superheld om met hun grootste angst in het reine te komen.
Uiteindelijk komt alles goed. Uiteraard. De Avengers worden weer een hecht team, krijgen onverwacht hulp van hun eigen androïde en minder onverwachte hulp van de Maximoff tweeling (die dan toch beseften dat ze niet goed bezig waren). Hulk en Romanov verkennen in de loop van de prent hun gevoelens voor elkaar en op het einde gaat er iemand dood (rarara, wie zal het zijn). Kortom: alle ingrediënten die een goede Marvelfilm horen te bevatten!
Tevreden stapte deze fan samen met haar wederhelft uit de zaal. We gingen nog een koffie drinken en kletsten gezellig na. Als je niet kan zwijgen over de film, dan weet je dat het goed zat.
4 reacties:
Ik denk dat mijn zoons deze film ook wel leuk vinden. Zelf ben ik niet zo'n fan van superhelden.
Huisvlijt
Moeten ze zeker doen Nicole!
Ja, de film was super :)
Het leuke aan de film is de gedachte dat de meest goede bedoeling slechte gevolgen kan hebben...
Geweldig, nog een liefhebber :-)
Een reactie posten