Ergens, op een van de vele blogjes, las ik dat een jonge 30-jarige vrouw/blogster gisteren aan kanker overleden is. Ik kende haar persoonlijk niet, ik volgde haar blog ook niet, maar ik ben wel haar laatste bericht gaan lezen en enkele zinnen sprongen er meteen uit: "Ik werd oud. En dertig worden was de eerste stap in de afgrond. Had ik maar mijn grote muil gehouden, denk ik nu. Had ik maar m'n armen open gezwierd en geroepen: laat maar komen!"
Daar zat ik dan, bijna 30, een goede gezondheid, een baby en een man, en een kleine crisis omdat ik de zin even kwijt ben. Wat een ongelooflijke trut voelde ik me even. Hoe kan een mens zo veel hebben en dan toch in de put zitten, en het leven dat een geschenk zou moeten zijn zo vanzelfsprekend nemen?
Dus besloot ik stil te staan bij alles wat ik wel heb en helemaal tot in het binnenste van mijn binnenste blij te zijn.
Met die lieve, momenteel zeer aanhankelijke (OMG, heeft hij nu al terug een mentale sprong!) baby.
Met die man waar ik zo ruzie mee kan maken maar een paar uur later mij weer te pletter mee kan lachen.
Met die zere rug, zere schouders en zere nek die je blijkbaar gratis bij het moederschap bij krijgt.
Met onderbroken nachten en altijd vermoeide dagen.
Met het huis vol rommel dat ik elke dag loop te stofzuigen en de nog te verbouwen kamers die er als een stort bijliggen.
Met de tuin vol groen en de eerste bloesems die pas echt stralen bij een blauwe lucht en volle zon.
Met die goede vrienden die we al jaren kennen en gisteren nog een gezellige avond mee doorgebracht hebben.
Met veel te lekker eten, veel te weinig sporten en een buikje dat nooit nog strak zal staan. Net zoals die ooit nog volle maar nu voor altijd leeggedronken borsten.
Met de naderende 3 en 0 en alle "oude sok" opmerkingen en toekomstige rimpels die daarmee gepaard gaan.
Gewoon blij.
Gewoon blij.
Follow my blog with Bloglovin
6 reacties:
Vreselijk zoiets. Een tijdje terug overleed Bibian. Ook een jonge moeder en blogger. Zij had ook een blog en na haar overlijden kwam het boek Paniekspinnen uit. Ik heb dat gelezen, maar was er helemaal naar van... Het is zo'n droevig verhaal.
Maar ik vind het mooi dat jij de zonkant van het leven weer beter kunt zien. Alles is toch maar relatief.
Huisvlijt
Zo'n berichten plaatsen alles inderdaad terug wat in perspectief... Waar maken we ons toch allemaal druk over? Als je zo'n dingen leest of hoort dan ga je pas echt beseffen wat je allemaal"hebt" en wat écht belangrijk is.
Inderdaad Inge, alleen jammer dat we daar zo'n bericht voor nodig hebben. Ideaal zou zijn om elke dag blij te zijn met wat je hebt. Maarja :-)
Nog niet van gehoord Nicole, maar ik ga het percies ook niet opzoeken en mezelf niet al te droevig maken ;-)
Berichten zoals die van jou herinneren ons daar ook aan... Ik vind het vooral leuk te lezen dat je het beste bewaard voor de laatste puntjes in jouw lijstje en dan nog even eindigt met een grappige noot.
Dank je Sopdet :-)
Een reactie posten