Mijn innerlijke criticus is een klootzak. Toen ik vier jaar geleden begon met therapie geven, leerde ik die onwelkome gast in mijn hoofd voor het eerst kennen. Mijn eerste gesprek was met een 17-jarige jongen vol piercings die verklaarde dat hij naar TEJO moest komen omdat hij verslaafd was aan drugs. (Moest komen. Grappig als je bedenkt dat TEJO een organisatie is die alleen met jongeren werkt die zelf willen komen. In de praktijk verloopt het soms net iets anders. Ze worden zo hard door hun ouders of de school gepushed, niet altijd onterecht, totdat ze dan toch maar eens een keer op gesprek komen. "Om van het gezaag vanaf te zijn.")
Soit, terug naar mijn eerste therapeutische gesprek ooit. In mijn hoofd resoneerde maar één prangende vraag: "Hoe moet ik hieraan beginnen?" Zijn moeder zat naast hem, wat mij alleen maar zenuwachtiger maakte. Twee mensen die verwachtingsvol naar me keken en wachtten op de volgende vraag. Op dat moment fluisterde mijn innerlijke criticus die eerste liefdevolle woorden: "Dit gaat je nooit lukken."
Soit, terug naar mijn eerste therapeutische gesprek ooit. In mijn hoofd resoneerde maar één prangende vraag: "Hoe moet ik hieraan beginnen?" Zijn moeder zat naast hem, wat mij alleen maar zenuwachtiger maakte. Twee mensen die verwachtingsvol naar me keken en wachtten op de volgende vraag. Op dat moment fluisterde mijn innerlijke criticus die eerste liefdevolle woorden: "Dit gaat je nooit lukken."
Jongeren, het is een moeilijke doelgroep. Niet zelden zat ik dat eerste jaar (maak er maar de eerste twee jaar van) tevergeefs op een jongere te wachten die nooit zou opdagen of haakten ze vroegtijdig af. Terwijl ik achterbleef met een hoop onzekerheid en de grote vraag: "Wat doe ik verkeerd?"
In die periode ben ik een bijzonder boek beginnen lezen: "Zin! Lust in je leven door schrijven" van Geertje Couwenbergh. Een boekje vol inspirerende oefeningen voor schrijvers. Daar vond ik een oefening die me hielp mijn onzekerheid als therapeute een plaats te geven. Laat je innerlijke criticus spreken. Schrijf tien uitspraken op die niet waar zijn. Tien uitspraken die stiekem op de achtergrond door je hoofd spoken en die je tevergeefs probeert te negeren. Je innerlijke criticus wil gehoord worden dus luister naar hem. Pas dan kan dat knagende gevoel plaats maken voor iets productief.
En dat deed ik. Alle negatieve uitspraken die al een tijdje in mijn hersenen geparkeerd stonden, vloeiden uit mijn pen op dat ene blaadje papier. Nadien kon ik gaan zoeken naar de zin in al die onzin en een productieve manier om met die kritische stem om te gaan. Ik leerde dat ze me eigenlijk veel te vertellen heeft en dat ik een eind kom door ernaar te luisteren. Dat ze me dwingt naar mezelf te kijken, naar wat beter kan en daarmee aan de slag te gaan.
En dat deed ik. Alle negatieve uitspraken die al een tijdje in mijn hersenen geparkeerd stonden, vloeiden uit mijn pen op dat ene blaadje papier. Nadien kon ik gaan zoeken naar de zin in al die onzin en een productieve manier om met die kritische stem om te gaan. Ik leerde dat ze me eigenlijk veel te vertellen heeft en dat ik een eind kom door ernaar te luisteren. Dat ze me dwingt naar mezelf te kijken, naar wat beter kan en daarmee aan de slag te gaan.
Intussen gaat het therapie geven beter. Jongeren verzetten mooi hun afspraken (meestal toch, het blijven wel pubers) of komen gewoon opdagen, therapieën duren langer, ik hoor geregeld dat de gesprekken zinvol voor hen zijn en de mooiste beloning: ik zie ze groeien en veranderen. De onzekerheid op vlak van therapie geven is na al die jaren bedaard. Eindelijk geloof ik dat ik best goed ben in wat ik doe.
Een half jaar geleden echter ben ik met mijn eigen blog begonnen en de laatste tijd zit ik in een serieuze dip. Ik weet het wel: "Je mag jezelf niet met anderen vergelijken." maar als ik van die hoge cijfers bij andere blogs zie verschijnen (zo veel volgers, tientallen reacties, 2000 pageviews op een dag) (what the fuck) dan zie ik mezelf plots achter mijn beeldscherm krimpen en naast mij een extreem luide niet meer zo innerlijke criticus die me met de grond gelijk maakt:
"Mensen vinden wat je vertelt niet interessant.
Dit is tijdverspilling.
Zet je hier soms tijd met je partner of je zoontje voor opzij?
Je kan er maar beter mee ophouden.
Je blog trekt op niets.
Wat een reinste onzin is het allemaal.
Je hebt echt niets zinnig te vertellen.
Denk je nu echt dat mensen dit gaan lezen?
Waar hou je jezelf toch mee bezig?
Dit gaat echt nergens naar leiden."
Wat een reinste onzin is het allemaal.
Je hebt echt niets zinnig te vertellen.
Denk je nu echt dat mensen dit gaan lezen?
Waar hou je jezelf toch mee bezig?
Dit gaat echt nergens naar leiden."
Verdomme, ik dacht eindelijk dat ik van hem vanaf was, maar deze week (waarschijnlijk al eerder, maar tot deze week kon ik hem nog mooi negeren) is hij dan toch opnieuw opgedoken. Ik zou hem zo graag een kopje kleiner willen maken, die verdomd brutale innerlijke criticus van mij. Ja, ik weet het, Geertje Couwenbergh. Ik moet bevriend worden met die klootzak, een liefdevolle relatie met hem aangaan, luisteren naar wat hij me wil vertellen, zijn kritiek gebruiken om mezelf te verbeteren, ... (blablablabla) Kan goed zijn, maar momenteel kan hij even de boom in en ga ik nog wat verder balen.
Follow my blog with Bloglovin
16 reacties:
Ik heb er ook zo eentje. Misschien kunnen we ze samen op vakantie sturen!
Huisvlijt
Puik plan :-)
Seg Nicole, maar jij hebt toch verschillende blogs, altijd meerdere reacties op posts en wat had ik gezien... 6 miljoen views in totaal. En dan toch nog een innerlijke criticus die je komt lastig vallen?
dag Ann,
het is nog maar enkele weken dat ik je blog lees, maar ik vind het best een fijn plekje. waar ik me heel erg in herkende is dat je zo schreef over niet hip zijn, niet mee met kleding, met twitter of facebook, of compleet uit de lucht vallen bij het nieuws soms ...
ik vind dat allemaal heel verantwoord, eigenlijk ... we mogen toch gewoon onszelf zijn ?!
en waartoe zou al dat negatieve van het nieuws dienen ? ik kan er geen zinnig antwoord op geven. als ik het eens lees, voel ik me dikwijls beklemd of ronduit bang, of me afvragen hoe de wereld voor mijn kindertjes zal zijn etc ... allemaal dingen die eigenlijk nergens toe bijdragen, denk ik.
ook op je boeken-vraag wilde ik wel reageren, maar moest eerst weer de titel opzoeken ' de erfenis van Elisabeth' van Kirsty Wark
vond ik even geleden heel erg mooi. de aardkinderen, héérlijk, en ik ben één van die mensen die graag alle kruidenbeschrijvingen lezen !!
fijne vakantie -als je die hebt- en doe alsjeblieft voort ... 't is fijn om lezen !
Nele
Dag Nele, zo fijn dat je reageerde. Ik vind het ook altijd fijn om de mensen die mijn blog lezen te leren kennen dus fijn dat deze post je overtuigd dat toch even te doen.
De erfenis van Elizabeth, nog niet van gehoord, ga ik zeker opzoeken.
Oh echt! Jij leest die beschrijvingen van al die kruiden graag? Heerlijk!
Ik ben thuismama dus heb altijd en nooit vakantie, tis maar hoe je het bekijkt ;)
Bedankt voor het hart onder de riem!
Liefs, Ann
Hey Ann, zoals je weet ken ik hem ook, die Innerlijke Criticus. Maar ik ben voorlopig nog niet van plan me door hem te laten doen. Ik hoop dat jij het ook snel van je af kan zetten. Oh en dat vergelijken, om zot van te worden soms :-) "Zin" lijkt me wel interessant. Weer eentje bij voor op mijn leeslijst.
Ik probeer het Sabrina, maar ik heb het percies wat te lang laten aanslepen en nu is het moeilijk om van me af te zetten.... Ik neem nu ook een paar dagen afstand van mijn blogje. Even bezinnen.
Zin. Zeker bij op de leeslijst zetten. Ik ga mijn exemplaar er nog eens bijnemen.
Ik ontdekte gisteravond je blogje via Sabrina en je verwoordt in die laatste zinnen exact wat er ook vaak door mijn hoofd gaat de laatste weken. Maar kijk, ik ben door je blog gelopen en ik heb heel wat posts gelezen waar ik mij perfect in kon vinden... Ik heb je alvast toegevoegd aan mijn bloglovin' lijst...
Net je blogje ontdekt en die topic stukje gelezen. Ja, die innerlijke stem of criticus, hoe je het noemen wilt... zal iedereen wel hebben zéker?
Wat de hits, volgers enz... betreft aangaande je blog zou ik zeggen: niet teveel door laten leiden, ik neem aan dat je tenslotte net als ik, blogt om dingen van je af te schrijven én dan maakt de mening van anderen toch niet uit?
Leuk om te horen Inge! Sabrina haar blog, ja die ben ik onlangs zelf beginnen volgen :) Ik ga zeker ook jouw blog eens bekijken :)
Dat is waar worldsapart. Ik blog omdat ik graag schrijf en dat met anderen wil delen. Maar ik moet nog leren me de mening van anderen niet zo hard aan te trekken...
Mooi onderwerp om over na te denken. Ik heb dat stemmetje ook, soms zet het mij aan om altijd een stapje verder te gaan, soms brengt het mij op een gans ander pad. Zo lang ik niet loop na te denken over wat anderen van me denken ben ik al blij... Ik ben al hard genoeg voor mezelf.
Jij schrijft en ik lees. Dat vind ik perfect zo ! :-)
Dag Roselien, lang geleden! Ik vermoed toch dat er niet veel mensen met die naam rondlopen en we elkaar van vroeger kennen :) Gehoord dat je ook mama bent intussen. Al even. Proficiat nog! En laat zeker nog van je horen. Liefs.
Heb je mijn oude email nog? Mail me daar even.
Een reactie posten