Ik beken: ik ben zo'n ergerlijke moeder die haar kind het liefst eeuwig klein zou willen houden. Het ouderschap zit vol momenten waarop je je kind moet loslaten en laat dat nu net niet mijn sterkste kant zijn. Ik heb het al meermaals gevoeld, die tegenzin voor verandering. Toen ik moest stoppen met borstvoeding geven (omdat het door al dat bijten gewoonweg voor niemand nog aangenaam was), de dag waarop mijn zoontje niet meer in mijn armen in slaap wou vallen (of lekker knus op mijn buik), de dag waarop hij minder knuffels nodig had en mij met een demonstratief "laat me nu lekker spelen" gebaar wegduwde, ... Eigenlijk begon het al bij die eerste huilbui, op het moment dat ik mijn kleintje uit mijn buik de wereld in geduwd had en de letterlijke verbondenheid tussen ons verbroken werd. Je kindje loslaten, I guess it comes with the territory. Maar dat het zo'n opgave ging zijn, dat had ik niet verwacht.
Zo ben ik in een complete staat van ontkenning wat de naderende verjaardag van mijn zoontje betreft. Eind deze maand wordt hij een jaar. Eén jaar al!!! Heb ik hem niet nog maar pas uit mijn baarmoeder geperst? Heb ik hem niet net voor het eerst in mijn armen gehouden en dat broze lijfje tegen mij gedrukt? Ik weet nog goed dat hij zichzelf amper een uur kon wakker houden en na het drinken aan de borst als een blokje in slaap viel, knus in mijn armen. Dat moet ik intussen niet meer proberen. Als hij tien minuten rustig op mijn schoot mee tv kijkt, is het al veel. (En het lijkt eerder een straf voor hem te zijn dan dat hij geniet van het knuffelmoment met mama.)
Ik merk ook dat ik mensen altijd corrigeer wanneer ze zeggen dat mijn zoontje al bijna een jaar is. "Euhm, hij is nog geen jaar, hij wordt eind deze maand een jaar. Nu is hij nog 11 maanden oud." (Muggenzifter.) Alsof die paar weken het verschil maken tussen mijn kleine baby en mijn al veel te grote jongen.
Onze kleine man slaapt trouwens nog steeds bij ons op de kamer. Ik had dat niet verwacht. Voor hij geboren was, wou mijn man hem zelfs geen half jaar bij ons op de kamer laten, maar het bleek gewoon veel praktischer met een baby die niet doorslaapt (lees: vaak slecht slaapt) en borstvoeding kreeg. Ook nu hij de fles krijgt (al enkele maanden) (ja, ook nog 's nachts) en tussendoor wakker wordt, hebben we ervoor gekozen om hem bij ons op de kamer te houden. (Met menig fronsende blikken van buitenstaanders tot gevolg. Blijkbaar is dit not done.) Maar niets zo gemakkelijk als je maar even om te moeten draaien en gauw die tut in zijn mond te steken.
Stilaan merk ik echter dat we elkaar wakker maken/houden en dat we ons met deze slaapsituatie geen plezier meer doen. Mijn man was nu al een aantal weken van die mening, maar als een overbeschermende mama heb ik de boot zo lang mogelijk afgehouden.
Stilaan merk ik echter dat we elkaar wakker maken/houden en dat we ons met deze slaapsituatie geen plezier meer doen. Mijn man was nu al een aantal weken van die mening, maar als een overbeschermende mama heb ik de boot zo lang mogelijk afgehouden.
Intussen heeft de wederhelft laten weten dat de baby toch wel eens naar zijn eigen kamer moet en dat binnen een paar dagen, als de grote man terug thuis is. Die blik en toon ken ik: gedaan met uitstellen. Ik kan mijn man geen ongelijk geven (anders zou ik dat wel doen) maar het zal toch met een bang hart en veel tegenzin zijn. Dus geniet ik nu nog extra van de zachte ademhaling naast mij in dat kleine bedje, die guitige lach als ik me 's morgens omdraai en het knuffelmoment voor we opstaan. Voelt als een veel te snel gekomen einde aan een heerlijk maar tevens ook zwaar tijdperk.
Vinden jullie dat makkelijk, je kindje loslaten? Of wordt het misschien makkelijker als ze groter zijn? (Ik hoop het.)
Vinden jullie dat makkelijk, je kindje loslaten? Of wordt het misschien makkelijker als ze groter zijn? (Ik hoop het.)
Follow my blog with Bloglovin
9 reacties:
Oh, wat een groot moment voor jou. Ik deel het gevoel helemaal. Die ademhaling van jouw kindje horen terwijl het slaapt, zo rustgevend.
Ik kijk telkens uit naar de volgende stap van loslaten, maar als die er dan uiteindelijk is heb ik heimwee naar wat was.
Veel succes met de overgang.
Iemand zei tegen mij dat elke keer als er een fase eindigt, dit ook het begín betekent van een nieuwe fase. En toen besefte ik: 'Daar wil ik niet negatief over doen! Want die nieuwe fase is ook de moeite waard.' Dit helpt mij heden ten dage nog steeds.
Ik vind je blog look trouwens leuk. In ieder geval een look die je niet veel ziet.
Huisvlijt
Bij mij was het eerder omgekeerd: ik vind het pas echt leuk worden na de babytijd, met een peutertje. Onze kindjes sliepen ook al snel op hun eigen kamertje en daar had ik weinig problemen mee omdat het onze nachtrust ten goede kwam. Maar nu ik merk dat de babytijd hier toch wel écht bijna helemaal weg is, begin ik de babyknuffels al te missen. Blijft dubbel, dat loslaten, succes!
Heel herkenbaar :) In het begin keek ik ernaar uit dat die baby eindelijk niet meer aan mijn lijf zou plakken, maar toen hij plots niet meer op zijn buik bij mij in slaap wou vallen, miste ik het al :-)
Dankje! Ik zal laten weten hoe het gegaan is :-)
Dat is waar Nicole, elk einde is ook een begin en elke fase heeft zijn charmes. Maar op momenten kan ik gewoon even melancholisch worden.
Oh, dankje! Op zich ben ik er nog steeds content van, alleen is het een voorgemaakt sjabloon en heeft het zijn beperkingen. Zo wil ik mijn categorieën in een wolk en hij blijft dat als lijst tonen. Zo van die dingen...
Hoi Sabrina, ik vond het tot nu ook wel leuker worden naarmate hij ouder wordt hoor. Het begin vond ik maar niets. Constant eten moeten geven, hij lag daar maar wat, sliep de hele tijd, wij waren bekaf :-) Maar het is zoals je zegt, als het dan echt voorbij is zo'n fase, mis ik het wel. Want dat bij op de kamer slapen is ook niet alles. Ik zal wel blij zijn als mijn man en ik ons plekje terug hebben.
babyzoon van anderhalf slaapt nog steeds een halve nacht in het bedje naast het mijne, en daarna in mijn armen. Ik heb daar geen principes over, dit is nu juist en goed voor ons dus doen we het nu zo... Succes met de verandering!
Je hebt gelijk prinses. Wij hebben altijd het idee gehad dat een kindje op zijn eigen kamer hoort, maar toen was hij er en voelde het eigenlijk heel natuurlijk en goed om hem bij ons te leggen. In onze omgeving krijgen we daar wel commentaar over maar dat vinden we niet erg. We doen waar wij ons goed bij voelen. Alleen voelt het niet meer goed nu de nachtrust van iedereen eerder verstoord wordt door de situatie... Bedankt! Ik ben benieuwd! Nu allemaal door buikgriep gevelt dus nog even wachten tot we allemaal weer gezond zijn.
Lees maar eens de link in mijn blog post van vandaag, dan weet je direct dat je niet verkeerd bezig bent wat dat slapen betreft... (www.lavieenmama.be) Voor de rest: mijn zoontje wordt eind deze maand ook 1 jaar en ik ben daar eerlijk gezegd heel blij om, laat maar komen die peuter! Bij mijn dochter vond ik dat een fantastische periode. Nu wordt ze vijf en vind ik dat "loslaten" erger: ze is al zo'n grote meid met ook een eigen mening, onvoorstelbaar.
Een reactie posten