We weten allemaal dat ons leven onherroepelijk zal veranderen van zodra er kinderen zijn. En toch heb ik me door de impact hiervan laten verrassen. Een tijdje terug schreef ik dat ik al enkele weken door een dipje ging. Wat er juist mis was, daar kon ik de vinger niet opleggen. Ik wist dat het de samenloop van kleine dingen was, maar pas na jullie reacties besefte ik waar de kern van het probleem lag: mijn leven is 16 maanden geleden drastisch veranderd en ik bleef halsstarrig vasthouden aan een leven dat nooit terug zou komen. Dus moet/moest ik een rouwproces door om eindelijk tot een soort van aanvaarding te komen en een nieuw evenwicht te vinden waar ik me gelukkig bij kon voelen.
 |
| Bron: www.psychologytoday.com |
Kübler-Ross onderscheidt 5 fasen in een rouwproces. Of het nu gaat om de dood van een persoon of huisdier, het einde van een relatie of vriendschap, het los moeten laten van een bepaald beeld of zoals in mijn geval van een bepaalde levensstijl. Deze fasen moeten we door (niet persé in chronologische volgorde) om met die nieuwe situatie te leren omgaan.
Fase 1: Ontkenning. “Zo veel is er toch niet veranderd?!”
16 maanden geleden werd de kleine man geboren en ik hoor mezelf nog tegen mijn man zeggen dat de verandering minder groot was dan ik dacht. Ook maakte ik mezelf geregeld wijs dat de verandering slechts tijdelijk zou zijn (18 jaar of meer is wel een heel lange tijdelijk) en gebruikte dat eerder als excuus om me niet volledig aan de nieuwe situatie te moeten aanpassen. Geregeld schoof ik de zorg voor de baby en later de peuter af op de wederhelft in een soort wens om even opnieuw waarlijk kinderloos te zijn. Om verder te kunnen leven in de waan dat ik nog gewoon Ann was in plaats van 'mama Ann'.
Die momenten van even zonder de kleine man te willen zijn, waren het probleem niet. Mijn motieven, daar wrong het schoentje.
Die momenten van even zonder de kleine man te willen zijn, waren het probleem niet. Mijn motieven, daar wrong het schoentje.
Ik merkte meer en meer een halsstarrig vasthouden aan gewoonten uit het pre-kids tijdperk. Zoals het 's avonds gezellig een uurtje voor tv zitten voor ik onder de wol kroop. Een maand of twee geleden werd dat echt onhoudbaar. De kleine man ging nu samen met ons slapen dus de momenten met z'n twee voor de tv werden noodgedwongen afgeschaft. Het was op tijd gaan slapen en overdag mens zijn, of langer opblijven voor dat tv-moment en zombie blijven. Ik koos het eerste.
Fase 2: Onderhandelen. “Ik zorg al twee weken alleen voor hem, ik verdien dan toch...”
Deze fase ging hand in hand met de eerste. Om het goed te praten dat ik de zorg voor babyzoon regelmatig van me afschoof, had ik een mooi arsenaal aan argumenten. Daarmee kon ik de wederhelft lekker emotioneel chanteren. Mijn man kwam echter thuis van twee weken werken en had ook nood aan rust. Die botsende verlangens zorgden geregeld voor strubbelingen.
Maar naarmate de zoon groter werd, liet hij zich niet zo maar opzij schuiven. Mama zorgde al twee weken voor hem, dan kan het toch niet dat zijn hoofdverzorger het vervolgens twee weken geregeld 'laat afweten'?! De kleine man vroeg om consequent te zijn. Hij had nood aan een mama die er altijd is.
Fase 3: Boosheid. “Laat me nu toch eens gerust!”, “Wil je nu wel eens met je zoontje bezig zijn?"
De kleine man kon er niet mee om als ik me terugtrok in cyberspace. (Noemen ze dat eigenlijk nog steeds zo?) Het was vooral in mijn schrijven en mijn blog dat ik van het mama zijn kon vluchten. Maar van zodra mama aan de laptop zat, kwam er een ventje aan mijn been staan: “Mumumum...” Ik kon me daar zo in storen. Ook aan de grote man die niet leek in te grijpen en zich volgens mij niet voldoende met de zoon bezig hield.Ik was me echter niet bewust van de eigen onvervulde behoeften die ik op mijn wederhelft projecteerde. Ik wist dat de kleine man één van ons nodig had (bij voorkeur mama) en omdat ik diegene niet wou zijn, moest mijn man die rol vervullen. Als mama had ik de behoefte om in te spelen op de aangevoelde verlangens van mijn kind, maar in plaats van hier zelf gehoor aan te geven, schoof ik de verantwoordelijkheid door.
De spanningen met de wederhelft namen toe en ik begon me slechter en slechter te voelen bij de momenten dat ik me mentaal van de kleine man afsloot. Alsof ik hem in de steek liet. Gewoon omdat ik even veel wou blijven schrijven en therapie geven als voor het mama worden. Ik wou wel thuismama zijn, maar tegelijk kon ik mijn oude leven niet opgeven.
Fase 4: Verdriet. “Het probleem van de halve engagementen.”
Ik voelde pijn. Om de spanningen in mijn relatie, om het leven dat ik miste, om de momenten dat ik mijn zoontje in de steek liet... Alles kwam samen. Ik kreeg het gevoel dat ik te veel wou en daardoor niets nog echt goed deed. Ik wou een bloeiende blog, een cursus volgen, nog wat schrijven voor een andere blog, veel therapie geven, even betrokken blijven in de organisatie waar ik vrijwillerswerk doe, ik wou tijd voor mezelf, tijd voor mijn relatie en een goede mama zijn. Maar niets liep zoals het moest. En dus volgde een crash.Fase 5: Aanvaarding. “Kiezen is winnen.”
Ik ging op zoek naar een nieuw evenwicht. Ik leerde dat ik te veel wou doen, te veel hetzelfde wou blijven doen als voor het mama zijn. Er is een groot verschil tussen weten dat het ouder worden een groot en tijdrovend engagement is of eraan toegeven. Ik bleef er als een gek tegen vechten.
Dus zette ik mijn engagementen op een rijtje en maakte een hiërarchie. Wat is er het meest belangrijk? Ik zette er de filter op en hield die dingen over waar ik volledig voor wou gaan: het opvoeden van mijn zoon, het onderhouden van mijn relatie, af en toe therapie geven en schrijven als hobby. Om tijd te hebben voor dat laatste moest ik leren aanvaarden dat ik hier andere hobby's voor opzij zou moeten zetten zoals series en films zien. Maar om toch enige vorm van ontspanning te hebben na een schrijfsessie, ben ik terug beginnen lezen. Iets dat ik kan doen als de kleine man al lekker naast mij in het grote bed slaapt.
Er is dus een kleine, maar belangrijke shift gekomen in hoe ik mijn dagen indeel en bepaalde engagementen heb ik laten varen. Voor degene die ik naast het mama zijn nog wel wil onderhouden, is vooral plannen heel belangrijk. Maar het meest ingrijpende is misschien wel dat ik het ouderschap terug meer als mijn hoofdactiviteit ben gaan zien en de rest als (ook wel belangrijke) zij-activiteiten.
Wat me enorm is bijgebleven is de reactie van Sopdet Si van Keep it Sweet and Simple. Ze vertelde dat ze overspoeld door de vele engagementen al eens op de resetknop durft drukken en wat dan overblijft is vooral veel zin om tijd met de dochter door te brengen. En dat is inderdaad wat er voor mij ook het meeste toe doet. De tijd nemen voor mijn kleintje en hem groot zien worden. En stilaan komt er dan wel terug meer tijd voor al die andere dingen die ik nu even voor hem terugschroef.
Voor het eerst voel ik echt dat life as we know it daadwerkelijk gedaan is, maar door de aanvaarding van dat ene simpele feit kan ik genieten van het leven zoals het nu is. En daar heb ik mij een enorm schoon cadeau mee gedaan. Dus als mijn zoontje nu aan mijn been staat terwijl ik aan het schrijven ben, geef ik hem een stevige knuffel en steek mijn neus nog eens in zijn zachte haardos.
12 reacties:
Ik moest direct denken aan het boek 'Surprised by Motherhood' van Lisa-Jo Baker, een Amerikaanse blogster, over het aanvaarden van het moederschap. Daar heb ik zelf veel aan gehad toen ik zo'n beetje doormaakte (en nu soms nog doormaak!) wat jij nu vertelt.
Bedankt voor de tip Sabrina! Had er nog niet van gehoord.
Ik ben toch niet helemaal akkoord met veel dingen die je schrijft. Het belangrijkste dat ik daarvan nu wil benadrukken, is dat jij recht hebt op je eigen tijd en ruimte en dat je zoon - mits in goede handen en niet verwaarloosd en alleen op dat moment - dat ook moet leren. Mama kan en hoeft niet altijd mentaal en fysiek beschikbaar te zijn, andere mensen kunnen ook voor hem zorgen en een meerwaarde betekenen in zijn leven, jij hebt als persoon ook recht op je eigen ruimte en zielerust.
Wat wel fout is, is het halfslachtige. Ik zie in mijn omgeving vaak mama's die over hun grens heen zitten omdat ze denken er altijd te moeten zijn. Die schieten dan op een gegeven moment uit tegen het kind, wat voor het kind onveilig is want onvoorspelbaar. Ik geloof oprecht dat je beter als mama in een vroeger stadium je grenzen kenbaar maakt aan je kinderen (bijvoorbeeld: nu mag jij even zelf dit doen terwijl mama tijd neemt om xx te doen) dan dat je je eigen grenzen negeert en vervolgens overstuur geraakt en dit uitwerkt op je kind.
Tot slot: ik denk dat het zeer belangrijk is dat je man ook de tijd en ruimte krijgt om met zijn zoon bezig te zijn en omgekeerd: dat je zoon ook tijd en ruimte met zijn papa nodig heeft. Ook al ben jij de thuisblijfmama, ja.
En allerlaatst: beter een happy werkende mama die bevlogen met haar eigen projecten bezig is, dan een gefrustreerde thuisblijfmama. Dat hoorde ik gisteren zeggen toen ik me luidop afvroeg of ik echt mijn boeiende baan moet willen doen. En ik was er volledig mee eens. Ik heb heel lang zelf een thuisblijfmama gehad die er wel altijd was, maar eigenlijk liever ergens anders wou zijn. Dat had ze beter gedaan.
Ik bekritiseer je keuze niet om thuisblijfmama te zijn. Ik hoop alleen dat je er niet halstarrig aan vast moet houden van jezelf als je gelukkiger bent met een ander soort leven.
Ik ben het daar helemaal mee eens hoor, ik zou zeker gaan werken als dat me gelukkig zou maken en dat een ongelukkige thuismama geen meerwaarde is.
Ik wou zeker geen vertekend beeld geven. Mijn man is veel met de zoon bezig als hij thuis is maar ik merkte gewoon dat het evenwicht zoek was. Ik wou als het ware dat hij dan twee weken de mane care taker zou worden in plaats van de zorg te delen en ik wou de mama knop twee weken afzetten. Maar zo werkt dat niet. Ik zeg niet dat ik er altijd voor de zoon moet zijn. Hij is vaak bezig met zijn ding en ik met het mijne, maar ik blijf wel altijd mama, daar kan ik nooit meer mee stoppen ;-) ik zeg ook dat tijd nemen voor mezelf goed was en nodig, maar de motieven waren niet de juiste. Ik geraakte ook maar niet herbrond.
Ik herken enorm veel van de dingen die je schrijft... Zelfs na vijf jaar mama zijn! Dat het verdorie niet allemaal altijd evident is :-) Mij lijkt het momenteel ideaal om parttime te gaan werken. Zo heb ik nog iets van mezelf en toch nog de luxe van voldoende tijd voor de kinderen en het huishouden over te houden.Maar sowieso zet je een stap terug als mama, hoe je het nu ook draait of keert. Je oude leventje komt inderdaad nooit meer terug.
Een kind krijgen is niet niks, en het kost best tijd om je evenwicht te hervinden. En dat is helemaal niet erg!
Huisvlijt
Dorie, is dat na vijf jaar nog altijd? :-) Nee, ik had wel verwacht dat ik af en toe nog eens naar een eerdere fase zal springen.
Ik hoop dat parttime werken voor jou een goeie oplossing is!
Dankjewel Nicole. Ik zal ook wat mild zijn voor mezelf.
Nu had ik toch echt wel een kippenvelmoment. Ik las heel wat herkenning en eigenlijk zouden er meer blogs zoals deze moeten verschijnen. Wanneer je mama wordt moet je af en toe jezelf kunnen terugvinden. Het had ook geheel andersom kunnen zijn, je had misschien de carrière bovenaan je lijstje kunnen zetten en dat was dan ook oké. Af en toe moeten we gewoon even ervaren waar de prioriteiten liggen en dan kunnen we opnieuw plannen en herschikken.
Mooi Ann, echt waar. En wat de reactie hierboven betreft, van Dorie, daar sta ik ook wel achter. Jij groeit, je kind groeit en doorheen de jaren durven volgens mij die prioriteiten wel eens veranderen en dan is het opnieuw eventjes op die resetknop drukken en vervolgens het nieuwe plan uitwerken.
Prettig weekend
Waw, dankje Sopdet.
Ja, ik vind het ook dat iedereen zijn eigen prioriteiten mag kiezen en dat het oké is wat je ook kiest. Maar ik ben stiekem ook een beetje bevooroordeeld want ik zie in therapie zo veel jongeren die geen prioriteit waren voor hun ouders. Het doet toch iets met een kind hoor. Maar dat is een ander verhaal!
Ja, nu heb ik eventjes een evenwicht gevonden maar naarmate mijn zoontje groeit, en ik ;-), zullen die prioriteiten wel eens shiften.
Jij ook een fijn weekend hoor!
Een eerlijk bericht van jou, dat me toch wat aan het denken zet. Zelf ben ik best bang om ooit een kind op te voeden. Zal het wel gelukkig zijn? Zal ik me niet gefnuikt voelen in mijn zelfontplooiing? Maar gelukkig hoeft het niet altijd zo zwart-wit te zijn. Succes nog met je zoektocht naar evenwicht!
Je moet er niet aan beginnen tenzij je het echt wilt, maar ondanks de grote verandering en de moeilijkheden soms zou ik het zo weer doen :-)
Een reactie posten