Dingen vergeten, mijn man en ik zijn daar echt kanjers in. "Heb jij de buggy in de bus gezet?" vroeg de werderhelft toen we in Nederland de autosnelweg opreden. “Sh*t!” (Ja, volgens mijn man vloek ik trouwens te veel, klein werkpuntje.) De voorbereidingen van onze laatste reis gingen er nogal chaotisch en met de (on)nodige strubbelingen aan toe. Resultaat: een heleboel spullen niet bij. Waaronder sandalen en sokken voor de kleine man (gelukkig zijn we toch een beetje hippies), onze jassen en dus ook: onze wandelwagen.
"Laten we meteen een babyzaak zoeken en een nieuwe buggy kopen," was onze eerste reactie. Tot ik me realiseerde dat ik dit meteen als een test kon zien. Hoe zou het zijn om een week door te brengen zonder wandelwagen? Vertaling: de kleine man veel pakken en dragen in onze gloednieuwe Ergobaby Carrier (die we gelukkig niet vergeten waren). Ik ben altijd al een voorstander van natuurlijk ouderschap geweest, in theorie alvast, dus deze kans kon ik niet voorbij laten gaan. Is het in de praktijk ook iets voor ons? Al zag ik er aanvankelijk een beetje tegenop. Vooral mijn rug dan.
De eerste stop van de reis hielden we in de IKEA van Eindhoven. Als kind aan huis was hier geen uitdaging aan. We wisten van de vele kinderstoelen die men in het restaurant voorzien heeft. Plus, er zijn speciale winkelkarretjes om je kleintje in te zetten en je winkeltas aan te hangen. Een wandelwagen hebben we hier niet gemist. In tegendeel. Tijdens dit bezoek waren we veel mobieler. Niet meer wachten op de lift, maar weer snel de trap of roltrap nemen.
De volgende dag brachten we een bezoek aan de Burgers Zoo in Arnhem. Hier was ik een beetje nerveus voor. Een hele dag op stap en de kleine man die geen middagdutje kon doen in zijn wandelwagen.
Aanvankelijk was het wel fijn om onze peuter veel te dragen. Dan samen naar de diertjes kijken en kunnen volgen naar waar zijn blik gaat. Maar naarmate de dag vorderde en het warmer werd, begonnen mijn man en ik serieus te zweten en zo'n wandelwagen toch wel te missen. Ik heb zelfs even gekeken of we geen buggy konden huren (zoals Sabrina in Leuven gedaan had, you never know) maar dat was niet het geval. In de restaurants zijn ze in een dierentuin op kids voorzien dus dat vormde geen probleem en het middagdutje heeft hij in zijn drager gedaan, op de rug van mama. (Jammer genoeg maar een half uur, dus uitgeslapen was hij niet bepaald.)
Zoals ik vermoedde, was mijn rug ook niet zo heel blij, maar mijn moederhart wel. Het heeft toch iets, dat dragen. Net als borstvoeding geven. Je kleintje zo dicht tegen je aangedrukt voelen... het versterkt alvast de band.
Uiteindelijk zijn we de dag dus zonder echte problemen doorgekomen. Al waren we wel blij dat we onze peuter tegen de avond in zijn autostoel konden dumpen.
Naarmate de week vorderde, werd de kleine man de dutjes in de drager beter gewoon. Van zodra hij op de rug van mama gehangen werd en het doekje over zijn hoofd ging, vielen de oogjes binnen de vijf minuten dicht.
Mijn man en ik bleven de wandelwagen af en toe missen, maar dan vooral als drager van al onze zakken en spullen. Het is zoals met alles gewoon een kwestie van aanpassen. De grote pamperzak maakte plaats voor een compacte rugzak en we (vooral ik) moesten leren minder spullen mee te nemen.
De voorlaatste dag van de reis wandelden we door Bremer-Haven en voor het eerst viel me op dat ik de buggy helemaal niet meer miste. Vijf dagen om af te kicken en aan te passen, zo lang duurde het ongeveer. De kleine man ging uiteindelijk zonder morren in zijn drager en keek rustig rond. En ik genoot vooral van het gevoel aan gewonnen vrijheid. Trappen kunnen nemen, geen liften meer moeten zoeken, elke winkel binnen kunnen, alles kunnen bezoeken (en geen plekje moeten vinden om die wandelwagen veilig te droppen), …
Alleen tijdens de eetmomenten miste ik ons groot gedrocht wel. Je hebt nu eenmaal altijd een zitmogelijkheid voor je kleintje bij, om hem in vast te snoeren en rustig eten te geven. De kleine man vond het niet erg om op een grote stoel te zitten, maar ik miste het toch om zelf wat meer op mijn gemak te eten en maar een half oog in het zeil te moeten houden.
Alleen tijdens de eetmomenten miste ik ons groot gedrocht wel. Je hebt nu eenmaal altijd een zitmogelijkheid voor je kleintje bij, om hem in vast te snoeren en rustig eten te geven. De kleine man vond het niet erg om op een grote stoel te zitten, maar ik miste het toch om zelf wat meer op mijn gemak te eten en maar een half oog in het zeil te moeten houden.
De laatste dag van de reis was de ultieme test: een hele dag op citytrip naar Bremen. Wat mij opviel was hoe zeer de kleine man van het buggyloos leven genoot. (Kijk maar eens naar de foto :-)) Hij mocht altijd dicht tegen papa of mama aanzitten, slapen op de rug van mama, eten aan de grote mensen tafel of lekker rondkijken op de nek van papa.
We begonnen ook meer te zoeken naar alternatieve oplossingen om ons ventje te entertainen en toch een beetje rust te hebben. Zoals een terrasje doen op die plaats waar ons kleintje in een zandbak kon spelen terwijl wij van onze café latte nipten.
Het deed me zelfs pijn te beseffen hoe doods hij er eigenlijk vaak bijzat in zijn wandelwagen terwijl wij ergens iets dronken of aten, alsof hij zich steendood verveelde. En dan gewoon omdat het voor mama of papa makkelijker was.
De buggy afzweren doen we zeker niet, maar ik merk wel dat ik nu ook thuis minder snel naar die stoel op wielen grijp. Het is minder evident geworden om ons ventje in zijn wandelwagen te zwieren. Zo ben ik vorige week nog met de kleine man in de drager gaan wandelen. Leuk voor hem, maar ook voor mama, die even hard van die dichtheid genoot als hem.
En jullie? Zouden jullie de wandelwagen kunnen missen of leiden jullie misschien al een buggyloos leven?
7 reacties:
Allé gij de buggy vergeten!!! :) Gelukkig had je dan wel de draagzak bij en ik vind het er eigenlijk allemaal wel heel gezellig uitzien! Wij hebben ook een ergobaby, veel gebruikt in het begin maar nu al een tijdje niet meer. Misschien moet ik hem ook weer eens bovenhalen!
Ja Inge, lijkt iets essentieel om bij te hebben hé, maar het is dan toch goedgekomen :-) Ik vind dat dragen zeker even leuk nu hij al wat ouder is. Dus die egobaby weer boven halen, doen!
Wat een raar emomens ben ik. Mijn keel nijpt zich toe als ik lees hoe doods het mannetje er bij zit als hij in de buggy mee gaat. Ook ik heb de buggy die vaak meer voor mijn gemak is dan dat van de kleine man. Hij vraagt dan vaak om te stappen, maar dat vind ik een gedoe met twee kinderen, bagage en een lege buggy, dus zeg ik nee. Terwijl ik hem zo een kans om te ontdekken en te spelen ontzeg. Slik.
Ik weet het prinses, maar laten we ook niet te streng zijn voor onszelf. Het is een geven en nemen, ook in de relatie met je kindje. Soms gebruiken we de buggy en is het wat saaier voor hem, en soms gebruiken we die niet en geniet hij van de vrijheid. Maar als single mama met twee kids zou ik ook vaker voor optie één kiezen :-D
Het zweet breekt me al uit bij de gedachte aan een week zonder buggy! Wij hadden ook een draagzak, maar Leon wilde daar niet graag op mijn rug in zitten. Jammer want da's toch ook fijn voor mama en kind (maar voor een hele week, chapeau! ;-) )
Ik heb ze eigenlijk beiden vaak gebruikt. Een buggy is handig omdat je veel spullen kan meenemen, een draagzak omdat je meer bewegingvrijheid hebt. Op het laatste had ik enkel de buggy omdat mijn rug het niet meer hield, het was te zwaar. Maar al bij al, zolang ze niet te veel wegen zeker voorstander van een draagzak. Mijn dochter hing graag langs voor en dan legde ik een handdoek tussen haar en mij tegen het zweet.
Ja, het zal bij mij ook van de rug afhangen hoe lang ik de drager zal blijven gebruiken...
Een reactie posten