Morgen wordt de baby 7 maanden oud. Exact 7 maanden geleden, een dag voor de bevalling, heb ik een kortverhaal geschreven over mijn zwangerschap. Ik had toen nog geen blog, nu wel. Dus kan ik het eindelijk met jullie delen. Volgens mij voelde ik stiekem dat het einde van de zwangerschap om de hoek kwam loeren. Als ik dan toch nog iets wou neerpennen over het zwangere leven, moest het dan gebeuren. Goh, wat herinner ik me de spanning van die laatste dagen nog glashelder...
 |
| Ja, ik weet het, ik had toen een vlek op mijn t-shirt. Die krijg je er tijdens een zwangerschap gratis bij. |
Toen ik net zwanger was dacht ik dat er een
magische tocht voor me lag waarover ik wekelijks verslag zou willen uitbrengen op een eigen blog. Sommigen onder jullie weten dat ik heel graag schrijf,
vooral over mijn persoonlijke ervaringen. Er zit een kleine columnist in mij verborgen.
Noem het gerust een kleine ijdeltuit die zichzelf lekker interessant vindt. En
geef nu toe, een zwangerschap lijkt toch een perfect onderwerp om honderduit
over te palaveren! Maar toen begon het braken, de misselijkheid, de krampen,
het gebrek aan eetlust…. Laat staan dat ik zin had om achter mijn laptop te
kruipen en hierover te schrijven. Viel dat even tegen!
Er valt eigenlijk heel weinig te beleven tijdens
een zwangerschap. Dat klinkt misschien erg contradictorisch en een tikkeltje
pessimistisch, want er zit uiteindelijk wel een klein wezentje in jou te groeien
dat je leven voor eens en voor altijd zal veranderen. In het begin besef je echter
amper dat er überhaupt iets in jou aan het rondzwemmen is. Gelukkig zijn er de
maandelijkse echo’s. Dat waren elke keer weer momenten waar ik naartoe leefde.
Dan kwam ik het kantoor van mijn gynaecoloog buiten met een foto van een
miniatuurbaby en het besef dat die erwt binnen zo veel maanden mijn eerstgeboren
zoon zou zijn.
Ik zou heel wat kunnen klagen en zagen over de
afgelopen maanden (en dat ga ik waarschijnlijk ook doen, waarvoor alvast mijn
excuses), want kwaaltjes heb je als zwangere vrouw genoeg. Op de moeilijke momenten vervloek
je al die stralende vrouwen die naar je keken alsof de Heilige Maagd Maria (misschien niet
de beste vergelijking) net voor hen verschenen was. “Oh, ik vond
het geweldig om zwanger te zijn!” “Zwangere vrouwen zijn zo mooi.” “Geniet
ervan!” (En zo'n enthousiaste types kom je doorheen je zwangerschap genoeg tegen.) Ben ik dan echt een abnormaal geval? Toch moet ik toegeven dat een
zwangerschap inderdaad ook unieke momenten kent die je nooit zal
vergeten. Momenten die een erg diepe indruk op je maken...
Om te beginnen is er het moment van de zwangerschapstest.
Mijn man en ik hebben heel bewust voor kindjes gekozen (zeker mijn man) en op
het moment dat we (lees: hij) er klaar voor waren (ik ben nooit echt klaar
voor iets), ben ik met de pil gestopt. Wij horen nog bij de gelukkigen die niet
meer moeite hebben moeten doen: weg met de anticonceptie en een keer meer vrijen. Een
paar maanden later was ik een dag over tijd. We hadden net voor de avond
gegeten. De maaltijd zelf herinner ik me niet meer, het glaasje rode wijn daarentegen
nog zeer goed. (Wat een bitterzoete herinnering...) (Give me alcohol!) Tijdens de maaltijd hadden mijn man en ik
het over een mogelijke zwangerschap en plots werden we te nieuwsgierig. Na het legendarische plasje op de stick wachtten we vol
spanning het resultaat af. Toen we een plusteken zagen verschijnen, werden we
door een golf van gemengde gevoelens overspoeld: ongeloof, blijdschap en ronduit blinde paniek. Daar stonden
mijn man en ik dan. Samen te staren naar het begin van een nieuw hoofdstuk in
ons leven. Eten hebben we die avond niet meer gedaan.
Ook de eerste keer dat ik de baby voelde bewegen
is me bijgebleven. Ik weet niet meer hoe veel weken ik op dat moment was. Mijn
man en ik lagen lekker knus in de zetel naar een film te kijken (een film die
hij gekozen had en die me niet erg interesseerde, dat gebeurt wel meer), toen ik plots een vreemd
gevoel gewaar werd in mijn onderbuik. Hoe die eerste beweging van de baby juist
voelde, is moeilijk te omschrijven. Een collega van mij kwam nog het meest in de
buurt toen ze uitlegde dat het op een scheetje onder water lijkt. Op dat
moment riep ik het, zoals het elke toekomstige mama beaamt, enthousiast uit:
“Ik heb onze baby voelen bewegen!” En mijn man legde zijn hand op mijn buik in de hoop ook iets te voelen.
Daarnaast waren er dus de maandelijkse echo’s. Het
horen en zien van de hartslag, het kleine onidentificeerbare wezentje zien
uitgroeien tot iets dat lijkt op een baby, ontdekken dat je een zoontje
verwacht, je kleintje dat tuimelt in de buik, … en afgelopen week nog het zien bewegen van zijn longetjes. Telkens betrap ik mezelf erop om samen met de
gynaecoloog naar dat kleine schermpje breeduit te lachen. Ik vervloek mensen
die hun pasgeboren kind een wondertje noemen (beetje te melig als je het mij vraagt), maar stiekem ben ik tijdens een
echo telkens door hem verwonderd…
Wat mijn man en ik zeker niet zullen vergeten is
het kleine paniekaanvalletje toen ik 35 weken zwanger
was. Ik ging nietsvermoedend op controle bij de gynaecoloog toen ze me plots
meedeelde dat de baby al bijna op komst was. Ik moest het dringend rustig aan
doen. Mijn hart sloeg een slag over. Mijn tas voor de bevalling was nog niet
klaar (typisch), de suikerbonen moesten nog in orde gemaakt worden, ik had nog
niet genoeg kleertjes voor onze baby en vooral… mijn man moest nog anderhalve
week werken. Verbouwereerd begon ik op de tafel bij de gynaecoloog te wenen:
“Hij mag nu nog niet geboren worden!”
Ik zou de volgende dagen bij mijn moeder blijven
slapen tot mijn man die vrijdag thuis kwam (gelukkig had hij dit met zijn baas
kunnen regelen). Dit vond onze baby echter niet voldoende. Ik kreeg ernstige
oefenweeën tot op het punt dat ik de dag erna het ziekenhuis belde en op controle
moest komen. Na de monitor raadde de gynaecoloog me aan om een nachtje te
blijven. Het zag ernaar uit dat de bevalling al op gang zou kunnen komen.
Geschrokken belde ik mijn man die alles liet vallen en enkele uren later
trouw naast mij aan het ziekenhuisbed zat (wat een held). Toen begon het
wachten…
De dag daarna was onze kleine spruit er nog
steeds niet en mocht ik het ziekenhuis verlaten. Het was belangrijk om kaap van
de 36 weken te halen. Dan zou onze zoon niet meer (standaard) in de couveuse
moeten. Het idee van jouw kind in zo’n glazen bak wil je het liefst vermijden
dus begon ik als een gek te rusten. Ik kwam zo weinig mogelijk uit het bed of
uit de zetel en liet me volop bedienen.
Intussen hebben we de 36 weken bereikt.
Afzien doe ik nog geregeld want de oefenweeën en allerhande andere pijntjes
blijven. En mijn man die ziet af met mij, want hij moet nu al anderhalve week
voor een veeleisende patiënt zorgen.
Elke avond ga ik slapen denkende dat ik die nacht
misschien met gebroken water en weeën ga wakker worden. Het zijn spannende tijden en wel om
twee heel verschillende redenen. Ik kijk er naar uit om onze baby te ontmoeten
(Zou hij echt lijken op zijn pretecho? Ik hoop van niet.) maar tegen het afzien
op de bevallingstafel kijk ik erg op. Zo ben ik in een constante staat van
ontkenning. Mijn man wil dat ik zo snel mogelijk in arbeid ga en ik wil dat
koste wat het kost uitstellen (uitstel van executie zeg maar). Maar ooit gaat
er een punt komen dat zijn tijd er is en ik voel me daar allesbehalve klaar
voor. Zal hij deze nacht komen? Morgen? Maandag? Komt hij in april of zal het mei
worden? Geen idee. Ik weet alleen dat ik nu 36 weken (en 3 dagen) ben. 36 weeks, and counting.
En 24 uur later brak mijn water.
3 reacties:
Wat een magische periode die zwangerschap :p.
Ik kijk al uit naar een volgende :).
Jij wel he :)
Er is een grote vreugde in mijn hart, net als een rivier, ik weet niet wat te doen of zeggen dat het genoeg is om Doctor Ororo bedanken voor het instellen van mijn vriend terug naar mij zal zijn. Mijn vriend vertelde me dat het voorbij was en weglopen zonder redenen waarom hij een pauze wilt, ik was in verwarring en wist niet wat te doen, maar op 4 oktober 2016 zag ik verschillende prachtige getuigenis op het internet van mensen die Doctor Ororo heeft hielp met zijn ban, dus ik onmiddellijk contact opgenomen met de arts Ororo en legde mijn probleem te him.It was geweldig en verrassend dat 14 uur na de ban werd geworpen mijn vriend belde me en smeekte me om hem te vergeven en te accepteren hem terug, ik dacht dat het was een grap, maar 15 minuten later kwam hij naar mijn huis en viel op zijn knieën vraagt me om hem terug te nemen die ik meteen deed. Ik getuigen op dit forum alleen maar om mensen te laten weten dat Doctor Ororo is echt en oprecht. contact met hem voor hulp via e-mail: (doctorororospelltemple@outlook.com) of website: (http://doctorazuaworldofpowerfulspell.webs.com) of via Whats App: (+2348068784784)
Een reactie posten