Op stap naar... Den Helder (slot)

maandag, november 10, 2014 | Labels: column, deel 3, uitstap

De laatste dag

Deze laatste dag begint opnieuw goed. Eerst samen met het gezin wakker worden en lekker knuffelen. Daarna wacht het ontbijtbuffet voor de laatste keer op ons. Vandaag smaakt de koffie net dat tikkeltje beter (of ik ben na twee dagen aan de smaak van slechte koffie gewend). Ook nu hebben we geen probleem met ons ventje. Hij geniet ervan om in een nieuwe omgeving te zijn en al die mensen te zien rondwandelen. Regelmatig komt er ook iemand (meestal een oudere vrouw) boven zijn maxi cosi hangen en dag zeggen. Entertainment genoeg!

Het marinemuseum

In de late namiddag rijden we naar huis, maar eerst nog een museum bezoeken. Mijn man heeft me kunnen overtuigen om het marinemuseum een kans te geven (Klinkt me eigenlijk een beetje saai in de oren. Maar als je met een partner op reis gaat, moet je al eens iets voor de ander doen. Net zoals mijn man een keer meer gaat eten voor mij.)

In het mooi verzorgde museum komen we alles te weten over de laatste 500 jaar marinegeschiedenis. De rondleiding begint met een knap ineengestoken introductiefilm (zeker een van de betere die ik al gezien heb doorheen onze reizen). Daarna ben ik vooral fan van de interactieve tentoonstelling over het leven op een werf. Je mag er zelf proberen lassen, lading hijsen, een kanon laden, … Leuk voor kinderen, maar ook voor mij!

Het museum heeft een indrukwekkende collectie schepen: een onderzeeboot, een ramschip, een mijnenveger en een brughuis van een vroeger wapenfregat. Vooral de onderzeeboot maakt een diepe (get it?) indruk op mij. Misschien omdat ik lichtjes claustrofobisch word van zodra ik de laatste trede van de trap afstap. Onze wandelwagen mogen we gelukkig in het gebouw bij de bewaker achterlaten waardoor we gezellig met z’n drietjes in de onderzeeboot kunnen gaan. Ook de baby trekt grote ogen als we in de boot zijn. Hij is gefascineerd door al die lichtjes en knopjes.

Ik kan maar niet geloven dat er echt mensen in dit gevaarte zoveel meter onder de zeespiegel hebben doorgebracht. Bij de slaapvertrekken zit een oudere man te praten met enkele bezoekers. Ik hoor hem vertellen over het leven in de boot en wijst het bed aan waar hij geslapen heeft. Wat fijn dat er iemand in levende lijve zijn getuigenis aan het delen is! Om echt te stoppen en mee te luisteren is er te weinig plaats dus zetten we onze tocht verder.

Om alles grondig te bezoeken heb je eigenlijk een hele namiddag of misschien zelfs een hele dag nodig. Toch is het ons gelukt om tegen 14u alle hoogtepunten (sommige weliswaar in vogelvlucht) te zien. En dan is het weer tijd om te eten! (Hoog tijd, want mijn humeur begint er onder te lijden. Ik kan intussen geen boot meer zien.)

Een klein kunstwerkje

Het duurt even voor we iets gevonden hebben. Rond het museum zouden verschillende eetgelegenheden moeten zijn, maar ze zijn niet erg duidelijk aangegeven of wij zijn plots blind. Het restaurantje dat we dan wel vinden, zit helemaal vol. We zijn al met de auto op weg naar de uitrit wanneer we toch een bord met reclame van drank zien staan. We parkeren de auto en stappen het café binnen. Hier hebben we gelukkig nog wel plaats!

Onze laatste Nederlandse maaltijd nuttigen we in Barista Café Njoy. Op het menu staan allerlei broodjes, van het traditionele broodje kroket tot de iets meer verfijndere keuzes. Mijn broodje met rosbief is alvast een klein kunstwerkje. Ik begin er bijna met spijt van te eten, bijna. Daarna móeten we gewoon een koffie drinken aangezien we hier in een barista café aanbeland zijn. Dankzij een redelijk slechte film op vijftv (maar niet zo slecht als die van gisterenavond) weten mijn man en ik dat een barista iemand is die zich bijzonder gespecialiseerd heeft in het maken van koffies. En ik moet zeggen dat de cappuccino een van de betere uit mijn leven is. Ik heb geen klagen van de Hollandse keuken! En onze baby? Die ligt intussen te slapen in zijn maxi cosi.

Samen in de file… ja gezellig?

Van daaruit beginnen we aan de rit naar huis. Normaal zouden we drie uur onderweg zijn (de nodige pauzes niet meegerekend), maar dankzij een ongeval staan we in de file. En gezellig is het niet, want we zitten intussen met een baby die graag een stopje wil maken en moeilijk te entertainen is. (Lees: begint te huilen.) Gelukkig lukt het me uiteindelijk om hem te sussen met een leeg waterflesje en veel geduld!

Met een vertraging van anderhalf uur doen we om 21u de deur van ons eigen stekje open. Meestal ben ik na een reisje blij als ik weer thuis ben, maar deze trip had toch net iets langer mogen duren. Melancholisch zucht ik even. We hebben het goed gehad in Den Helder.

Eén iemand is alvast wel heel blij dat we thuis zijn!