Het is zover. De herfst is volop bezig. Druilerig weer, dagen die steeds korter worden en de thermometer haalt geen 10 graden meer. En samen met dat slechte weer komen ook de druipneuzen in het land. Ons gezin is er lange tijd aan kunnen ontsnappen, maar deze week zit ook ik met een verkouden baby. Moeilijk inslapen, zich wakker hoesten, overdag lekker veel snot uit die neus en op tijd en stond zeuren omdat hij zich gewoon niet zo lekker voelt. Fijn!
Natuurlijk begon hij ziek te worden op de dag van zijn doopsel. 38 graden zei de koortsthermometer. Dat gebeurt bij onze kleine vent niet zo snel. En je weet (als je mama of papa bent) hoe dat gaat met koortsige baby's. Ze kunnen minder verdragen, hebben het moeilijker met drukte en willen wat met rust gelaten worden. Ideaal dus voor een baby die dezelfde dag gedoopt zal worden. Wanneer hij in het middelpunt van de belangstelling staat en alle mensen hem willen vastpakken. Het is dan ook niet te verwonderen dat mijn normaal goedlachse baby op een groot deel van de foto's staat met een lekker zuur gezicht. Laat staan dat hij dat water over zijn hoofd kon appreciëren!
De eerste nacht viel eigenlijk best mee, maar leuk is anders. Vooral het inslapen ging erg moeizaam. Normaal kan ik gewoon zijn tutje geven, even over zijn hoofdje strelen en de oogjes vallen al dicht. Nu kon hij dat verdomde tutje maar niet in zijn mond houden en bleef hij spartelen als een vis op het droge, happend naar adem. Na een half uur was het dan eindelijk gelukt, maar natuurlijk zaten we 's nachts opnieuw met de gebakken peren. Na zijn voeding (ja, hij eet nog altijd 's nachts) lag hij met grote kijkers in zijn bed. Uiteindelijk heb ik zijn neusje gespoeld en is hij met zijn kopje op mijn schouder in slaap gevallen. Hèhè!
De dag erna stroomden de snottebellen lekker uit zijn neus en heb ik hem als een echte irritante mama met een zakdoek achtervolgd. Ik vond het best schattig hoe hij als een typisch kindje zijn hoofd wegdraaide alsof ik hem stoorde in zijn veel belangrijkere bezigheden. Ik ging ook op zoek naar tips op het internet en ging ten rade bij mijn mamavriendinnen. Zo legde ik een ui naast het bed, heb ik bakjes water op de verwarming geplaatst, heb ik de raam overdag een tijdje open gezet, ... Alles om de kamer aangenaam van temperatuur en vochtig te houden. (De ui deed me denken aan mijn zwangerschap. Toen ik zelf geen medicatie mocht nemen tegen mijn verkoudheid en ook allerlei trucjes uitprobeerde om het me zo aangenaam mogelijk te maken. Dat mis ik toch niet!)
Dinsdag kreeg ik dan van mijn moeder een fles hoestsiroop mee om die avond aan hem te geven. Het was eigenlijk al een beetje te laat toen ik Ian klaarmaakte voor zijn nacht en op zo'n momenten gaat het natuurlijk mis. De hoestsiroop kwam er sneller weer uit dan dat hij erin ging, samen met zijn melk van twee uur geleden. Wat een stank! En dan kon mama natuurlijk al zijn kleren uitdoen, de overtrek verversen, de baby een beetje wassen en het zootje ook meteen in de wasmachine steken. Toen hij eindelijk in bed lag en ik in de zetel, was het bijna tijd voor mama om mee onder de wol te kruipen. Daar ging die tijd voor mezelf! En mijn afkeer van medicatie is er niet kleiner door geworden.
Vandaag lijkt de situatie min of meer onder controle. De nacht was voor hem zeer oké, zijn neusje loopt niet meer en zijn hoest lijkt ook beter. Hopen dat het zo blijft. Dan hebben we onze eerste verkoudheid met glans (en de bijhorende portie braaksel) doorstaan!
Natuurlijk begon hij ziek te worden op de dag van zijn doopsel. 38 graden zei de koortsthermometer. Dat gebeurt bij onze kleine vent niet zo snel. En je weet (als je mama of papa bent) hoe dat gaat met koortsige baby's. Ze kunnen minder verdragen, hebben het moeilijker met drukte en willen wat met rust gelaten worden. Ideaal dus voor een baby die dezelfde dag gedoopt zal worden. Wanneer hij in het middelpunt van de belangstelling staat en alle mensen hem willen vastpakken. Het is dan ook niet te verwonderen dat mijn normaal goedlachse baby op een groot deel van de foto's staat met een lekker zuur gezicht. Laat staan dat hij dat water over zijn hoofd kon appreciëren!
De eerste nacht viel eigenlijk best mee, maar leuk is anders. Vooral het inslapen ging erg moeizaam. Normaal kan ik gewoon zijn tutje geven, even over zijn hoofdje strelen en de oogjes vallen al dicht. Nu kon hij dat verdomde tutje maar niet in zijn mond houden en bleef hij spartelen als een vis op het droge, happend naar adem. Na een half uur was het dan eindelijk gelukt, maar natuurlijk zaten we 's nachts opnieuw met de gebakken peren. Na zijn voeding (ja, hij eet nog altijd 's nachts) lag hij met grote kijkers in zijn bed. Uiteindelijk heb ik zijn neusje gespoeld en is hij met zijn kopje op mijn schouder in slaap gevallen. Hèhè!
De dag erna stroomden de snottebellen lekker uit zijn neus en heb ik hem als een echte irritante mama met een zakdoek achtervolgd. Ik vond het best schattig hoe hij als een typisch kindje zijn hoofd wegdraaide alsof ik hem stoorde in zijn veel belangrijkere bezigheden. Ik ging ook op zoek naar tips op het internet en ging ten rade bij mijn mamavriendinnen. Zo legde ik een ui naast het bed, heb ik bakjes water op de verwarming geplaatst, heb ik de raam overdag een tijdje open gezet, ... Alles om de kamer aangenaam van temperatuur en vochtig te houden. (De ui deed me denken aan mijn zwangerschap. Toen ik zelf geen medicatie mocht nemen tegen mijn verkoudheid en ook allerlei trucjes uitprobeerde om het me zo aangenaam mogelijk te maken. Dat mis ik toch niet!)
Dinsdag kreeg ik dan van mijn moeder een fles hoestsiroop mee om die avond aan hem te geven. Het was eigenlijk al een beetje te laat toen ik Ian klaarmaakte voor zijn nacht en op zo'n momenten gaat het natuurlijk mis. De hoestsiroop kwam er sneller weer uit dan dat hij erin ging, samen met zijn melk van twee uur geleden. Wat een stank! En dan kon mama natuurlijk al zijn kleren uitdoen, de overtrek verversen, de baby een beetje wassen en het zootje ook meteen in de wasmachine steken. Toen hij eindelijk in bed lag en ik in de zetel, was het bijna tijd voor mama om mee onder de wol te kruipen. Daar ging die tijd voor mezelf! En mijn afkeer van medicatie is er niet kleiner door geworden.
Vandaag lijkt de situatie min of meer onder controle. De nacht was voor hem zeer oké, zijn neusje loopt niet meer en zijn hoest lijkt ook beter. Hopen dat het zo blijft. Dan hebben we onze eerste verkoudheid met glans (en de bijhorende portie braaksel) doorstaan!
0 reacties:
Een reactie posten