Je had al onder een steen moeten leven om al die stukken over de balans tussen gezin en werk te missen. Nu, ik leef een beetje onder een steen, want de impact was mij duidelijk ontgaan. Tot ik de artikels (de vrouwen- en de mannenversie) grondig doornam en de cijfers tot mij doordrongen. "Is dit dan quality time?" werd 100 000 keer gelezen en 20 000 keer gedeeld. Blijkbaar spreekt het heel wat mensen aan, waaronder mezelf.
Maar hoe meer ik het artikel en de reacties lees, hoe meer mijn maag gaat draaien. Want het toont mij nog maar eens hoe veel mensen belang hechten aan werken, geld, carrière. Naar mijn gevoel de minst belangrijke zaken in het leven. Zelf heb ik ervoor gekozen voorlopig fulltime thuis te blijven en voor ons zoontje (en het toekomstige tweede kindje) te zorgen. Hoe lang? Zo lang ze me nodig hebben. Ik heb geen plan zoals Ilse en zo heb ik het graag. Vind ik het altijd even fijn? Goh, nee. Dat kan ik eerlijk zeggen. Maar ik zou het niet anders willen.
Vorige week vrijdag ben ik voor het eerst terug met mijn vrijwilligerswerk gestart. Ik geef gratis therapie aan jongeren, één dag per week. Dit betekent dat ik één dag het voor alle (of toch de meeste) andere ouders normale leven vervoeg en mijn zoontje bij een oppas afzet. Deze is dan nog gelukkig mijn moeder of mijn schoonmoeder, geen totale vreemde die ik na een grondige screening heb uitgekozen en hoop met mijn kind te kunnen vertrouwen. En toch zakte de moed me in de schoenen toen ik mijn kleine jongen moest achterlaten. Het ging in tegen al mijn instincten die schreeuwden dat mijn zoon mij nodig had en dat ik bij hem moest blijven. Maar als er iets is dat we vandaag wel doen, is het leren om ons gevoel en onze instincten te negeren om te doen wat volgens ons hoort.
Ik heb al veel tegenwind mogen ervaren uit mijn omgeving ("Dat is toch niet van deze tijd") en als ik ooit terug werk zoek, zullen de meeste mogelijke werkgevers mij vast en zeker met een frons bekijken. Bovendien denk ik ook na over de invloed van deze keuze op mijn pensioen. Soms maak ik mij daar best zorgen over. Het is er nu eenmaal zo ingebakken bij onze generatie: "Je moet werken en zorgen voor je pensioen, dan kan je later van je oude dag genieten." Maar ik maak me even veel zorgen of onze generatie wel ooit op pensioen kan gaan en hoe hoog dat pensioen nog gaat zijn. Dus laat ik me maar van mijn jonge dagen genieten.
Thuis blijven, het is geen makkelijke keuze. Zo veel is zeker. Maar als ik elke avond mijn zoontje over zijn hoofdje streel en zijn ogen zie dichtvallen onder mijn warme hand, weet ik dat het de juiste keuze is. Er is geen enkele meer belangrijke plaats waar ik hoor te zijn. En mijn man? Die zou het liefst van al met mij ruilen.
0 reacties:
Een reactie posten