Vandaag wordt mijn klein ventje gedoopt. Alles is in orde: de doopkaars, het doopkleed, de schelp waarmee hij gedoopt zal worden (Ja, ik weet het, we moesten echt voor alles zelf zorgen.), de misboekjes, ... Ik kijk er eerlijk gezegd naar uit en dat had ik niet verwacht. Niet naar het hele kerk- en christelijk gebeuren, wel naar het samen zijn met onze familie en vrienden, terwijl er allemaal mooie lieve dingen tegen ons ventje gezegd worden en iedereen hem de beste wensen meegeeft voor het verdere verloop van zijn leven. Bovendien hebben we echt goede liedjes gevonden voor de viering die helemaal bij ons passen. Niet de zoveelste André Hazes of Trijntje Oosterzeik, maar wel geweldige live muziek van Eddie Vedder en Jack Johnson.
Maar oké, wat ik eigenlijk met jullie wil delen is een tekstje dat ik voor mijn kleintje geschreven heb in een melancholische bui. Want goh, wat ben ik toch verliefd op die kleine man. Ook al maakt hij me nog elke nacht wakker om te eten, stinken zijn pampers als een rioolputje en kwijlt hij als een buldog. Gek genoeg had ik dat niet verwacht. Ik had schrik om mama te worden en mijn baby'tje niet graag te zien. Het is dus net iets anders uitgedraaid.
Ian,
mooie jongen
zo klein, zo lief
zo schattig en volmaakt
mijn hartendief.
Voor altijd verbonden
deel van mij
vult mijn hart met liefde
maakt me zo blij.
Dat groot rond hoofdje,
die helderblauwe blik,
dat piepkleine neusje
en wangetjes lekker dik.
Het mooiste geschenk,
de baby van mijn dromen,
is 6 maanden geleden
in mijn leven gekomen.
0 reacties:
Een reactie posten