Eerste keren. Intussen heb ik geleerd dat ze voor de mama en papa veel fijner zijn dan voor de baby in kwestie. Ik weet nog hoe ik twee weken voor Sinterklaas uit puur jeugdsentiment "Dag Sinterklaasje" opzette, om me vervolgens te realiseren dat de kleine man zelden naar het beeldscherm keek. Zijn speelgoed was veel interessanter dan die oude man in zijn rode mantel. De feestdagen die kort daarna volgden, waren nog minder succesvol. Onze toen zeven maanden oude baby heeft nog nooit zo onrustig geslapen als de weken rond Kerstmis en Nieuwjaar, helemaal dolgedraaid van al die indrukken op de vele familiefeestjes.
Laten we ook eerste verjaardagen niet vergeten. Mijn neefje zat meer huilend in zijn box dan dat hij genoot van zijn moment, het kindje van een vriendin had de buikgriep op zijn grote dag, ... Mijn verwachtingen van zijn "speciale dag" die er binnen twee maanden aankomt, probeer ik vervolgens zo laag mogelijk te houden. Ik was ook niet verbaasd toen we vorige week voor het eerst met de baby gingen zwemmen en we na een dik half uur onze handdoeken omsloegen met een huilend, uitgeput ventje. Maar wat was hij schattig in zijn zwempakje!
Laten we ook eerste verjaardagen niet vergeten. Mijn neefje zat meer huilend in zijn box dan dat hij genoot van zijn moment, het kindje van een vriendin had de buikgriep op zijn grote dag, ... Mijn verwachtingen van zijn "speciale dag" die er binnen twee maanden aankomt, probeer ik vervolgens zo laag mogelijk te houden. Ik was ook niet verbaasd toen we vorige week voor het eerst met de baby gingen zwemmen en we na een dik half uur onze handdoeken omsloegen met een huilend, uitgeput ventje. Maar wat was hij schattig in zijn zwempakje!
Iedereen klaar voor vertrek?
Na het middagdutje van de kleine man maakte het hele gezin zich klaar. Het was lang geleden dat ik nog een zwemzak gemaakt had. Zelf ben ik geen fan van zwemmen. Alleen al de geur van chloor maakt me stiekem misselijk (jeugdtrauma's), maar die dag was het anders. Ik keek ernaar uit om de baby in zijn zwempamper en zwempakje te hijsen en voor het eerst te zien dobberen in het peuterzwembad bij ons in de buurt. Mijn man en ik hoopten dat hij het gezellig zou vinden en in het water zou spetteren met het plezier en enthousiasme dat we van hem gewoon zijn. Ijdele hoop, zo bleek.
Alle baby's zwemmen in het water... Of toch niet.
Het begon al slecht onder de douches van het zwembad. Van zodra mijn man met ons ventje op zijn arm de doucheknop indrukte, vloeiden samen met het water de eerste traantjes. We gingen snel naar het peuterbad, hoopvol dat we daar meer succes zouden boeken. Niet dus. Verschrikt keek hij in het rond. "Waar hebben jullie me mee naartoe genomen?" Zijn angstige blik verdween allerminst toen we met z'n allen voorzichtig in het zwembad gingen zitten. De kleine vent bibberde dramatisch bij de eerste aanraking met het water. Ik kon het hem niet kwalijk nemen en moest toegeven dat ook ik het water warmer had verwacht. We zaten toch in een peuterbad, of niet?
Eens hij aan het water gewend was, ging het iets beter. We maakten de kleine man in zijn zwemband vast en eventjes gingen de benen op en neer zoals we gehoopt hadden. Maar dan ook wel heel eventjes. Van zodra we afscheid namen van de plaats waar we de afgelopen tien minuten gezeten hadden, ging de lip alweer naar beneden. Voorzichtig dreven we hem verder het zwembad in. Naar de grote muis aan de rand van het bad, die we toch even van dichtbij moesten zien! Blijkbaar niet. De hele (niet zo lange weg) naar de muis keek hij opnieuw verschrikt en droevig rond. "Moet dit nu echt, mama en papa?"
Lekker ronddobberen in de zwemband kon je het dus niet noemen. Eerder survival of the baby. Als we echter in de hoek van het zwembad gingen zitten, met iets warmer water (Ha, daar is dat warme water!) en speeltjes, bloeide de kleine man een beetje open. Lekker tussen de veilige benen van papa kon hij tekeer gaan met een oranje beker. Van de redster mocht ik de regels breken en snel een foto trekken van onze (hele) kleine held. Foto van de eerste keer zwemmen. Check! Die kan ook weeral bij in zijn fotoalbum.
Eens hij aan het water gewend was, ging het iets beter. We maakten de kleine man in zijn zwemband vast en eventjes gingen de benen op en neer zoals we gehoopt hadden. Maar dan ook wel heel eventjes. Van zodra we afscheid namen van de plaats waar we de afgelopen tien minuten gezeten hadden, ging de lip alweer naar beneden. Voorzichtig dreven we hem verder het zwembad in. Naar de grote muis aan de rand van het bad, die we toch even van dichtbij moesten zien! Blijkbaar niet. De hele (niet zo lange weg) naar de muis keek hij opnieuw verschrikt en droevig rond. "Moet dit nu echt, mama en papa?"
Lekker ronddobberen in de zwemband kon je het dus niet noemen. Eerder survival of the baby. Als we echter in de hoek van het zwembad gingen zitten, met iets warmer water (Ha, daar is dat warme water!) en speeltjes, bloeide de kleine man een beetje open. Lekker tussen de veilige benen van papa kon hij tekeer gaan met een oranje beker. Van de redster mocht ik de regels breken en snel een foto trekken van onze (hele) kleine held. Foto van de eerste keer zwemmen. Check! Die kan ook weeral bij in zijn fotoalbum.
Nadien ging het echter terug bergaf. Vlakbij waren er sproeiers (Je kent dat wel, van die leuke fonteintjes.) maar daar wou hij al helemaal niets mee te maken hebben. Tegen beter weten in hielden we zijn handje onder een fontein. Ondanks ons enthousiasme maakte de lip meteen plaats voor heuse tranen. Hij wreef in zijn ogen, doodop van zijn spannende (zeg maar angstaanjagende) avontuur. Een paar maanden geleden deden we hem een immens plezier met elke nieuwe indruk. Die fase is duidelijk voorbij. Nu lijkt hij het meest tevreden in zijn eigen woonkamer, op zijn eigen speelmat, tussen zijn eigen speeltjes.
Terwijl ik onder de douche stond, ging mijn man ons ventje afdrogen. Ik hoorde zijn gehuil boven het neerkletterende water uitkomen (zoals elke ouder herken ik dat huiltje uit de duizend). Mijn hart brak. Ik heb me nog nooit zo haastig gewassen en ging snel vragen of ik iets kon doen. Mijn man gaf me het kleine hoopje ellende dat verstopt zat in zijn handdoek en ik drukte hem tegen me aan. Al gauw voelde ik dat hij tot rust kwam. Hij werd stil, heel erg stil. Voorzichtig deed ik zijn handdoek opzij en wekte hem uit zijn powernapje. Het soezen tegen de mama had hem duidelijk goed gedaan. Een lachje zat er nog niet in, maar zijn ogen stonden terug open en helder. Daar was ons eigenwijs baasje terug!
Terwijl ik onder de douche stond, ging mijn man ons ventje afdrogen. Ik hoorde zijn gehuil boven het neerkletterende water uitkomen (zoals elke ouder herken ik dat huiltje uit de duizend). Mijn hart brak. Ik heb me nog nooit zo haastig gewassen en ging snel vragen of ik iets kon doen. Mijn man gaf me het kleine hoopje ellende dat verstopt zat in zijn handdoek en ik drukte hem tegen me aan. Al gauw voelde ik dat hij tot rust kwam. Hij werd stil, heel erg stil. Voorzichtig deed ik zijn handdoek opzij en wekte hem uit zijn powernapje. Het soezen tegen de mama had hem duidelijk goed gedaan. Een lachje zat er nog niet in, maar zijn ogen stonden terug open en helder. Daar was ons eigenwijs baasje terug!
De après-zwem
Bij een zwempartij hoort een bezoek aan de cafetaria. Zo mama, zo zoon. In de buurt van eten bloeide hij weer helemaal open. Hij genoot ervan om in het stoeltje te zitten bij mama en papa aan tafel en intussen naar de serveerster te lachen. (Ja, hij weet al goed hoe hij de vrouwen moet charmeren.) Terwijl ik een zeer smakelijke club sandwich verorberde. Cafetaria goedgekeurd!
Baby moe, buikjes vol en iedereen weer tevreden. Tijd om huiswaarts te keren. De rit duurde nog geen tien minuten en die kostbare tijd benutte onze kleine man ten volle. Vanaf de eerste seconde sloot hij opgelucht zijn ogen. Met een lach keek ik in de spiegel naar zijn vredige gezichtje. De baby heeft er misschien niet van genoten, maar mama vond het enorm fijn om hem bezig te zien. Stiekem kijk ik al uit naar het volgende zwemavontuur, in het volste vertrouwen dat het elke keer een beetje beter zal gaan.
Eerste keren, ik koester ze als mama. Laten we dus maar eerlijk zijn. Die eerste verjaardag zal ik binnen een dikke twee maanden, net zoals de meeste mama's en papa's, ook heel overdreven vieren!
